บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 23 หน้า 3
“ฉันสบายดี ว๊าย....”
ทาโร่กับแพรวดาวยื้อแย่งยกลังผลไม้ จู่ๆ มือแพรวดาวก็ลื่นทำให้ลังผลไม้จะหลุดจากมือ ทาโร่รีบยื่นมือทั้งสองข้าง ประคองมือแพรวดาวไว้อีกทีอย่างรวดเร็ว ทาโร่กับแพรวดาวต่างคนต่างชะงักมองหน้ากัน อึ้งๆ
ทาเคชิก้าวเข้ามาพอดี แพรวดาวหันขวับไปเห็น ตะลึง ไม่คาดคิด “ทาเคชิ”
“โซเรียว...” ทาโร่ตกใจที่เห็นทาเคชิ จึงรีบคว้าลังผลไม้มาจากมือแพรวดาว ก้มศีรษะทำความเคารพทาเคชิ แล้วยกลังผลไม้เลี่ยงออกไปหลังร้าน ทาเคชิมองตามทาโร่อย่างรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก่อนหันมาสนใจแพรวดาวที่ยืนนิ่งมองเขาอยู่ แพรวดาวกับทาเคชิทำตัวไม่ถูก เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง
หลังร้านมาซาโกะ ทาโร่วางลังผลไม้ลงอย่างไม่สบายใจ รู้สึกผิดที่ใกล้ชิดแพรวดาวต่อหน้าทาเคชิ
มาซาโกะจัดของอยู่บริเวณนั้น จึงถามขึ้น “ป้าเห็นรถบ้านโอะนิซึกะจอดอยู่หน้าร้าน สงสัยจะมารับหนูเซโกะกลับบ้าน”
“ครับ” ทาโร่ตอบสั้นๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจเรื่องเขากับแพรวดาวไม่หาย
บริเวณสวนหลังบ้านมาซาโกะ ทาเคชิกับแพรวดาวต่างคนต่างเงียบ ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไร จนทาเคชิตัดสินเอ่ยปากขึ้นมาก่อน “ทาโร่บอกว่าคุณไม่ค่อยสบาย... ผมเป็นห่วง”
“ฉันขอโทษ...” แพรวดาวน้ำเสียงสั่นเครือ เงยหน้ามองทาเคชิราวกับพร้อมเผชิญความจริงทุกอย่าง “ฉันปฏิเสธการแต่งงานกับคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักคุณ”
ทาเคชินิ่งฟัง พยายามข่มความรู้สึกที่ยังเจ็บปวดนั้นไว้
“หลายเดือนที่เข้ามาอยู่ในบ้านโอะนิซึกะ... ฉันเห็นชีวิตที่มีแต่การเข่นฆ่า ล้างแค้นไม่สิ้นสุด ถ้าฉันแต่งงานและมีลูกกับคุณ หัวอกของคนเป็นภรรยาและแม่อย่างฉันจะเป็นอย่างไร ถ้าลูกกับสามีถูกฆ่าตาย จนต้องเป็นม่ายอยู่ตัวคนเดียว” แพรวดาวระบายความในใจปนเสียงสะอื้น
ทาเคชิตอบเสียงแหบแห้ง “คุณจะได้รับเกียรติสูงสุด และได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ”
“แต่ฉันเห็นแก่ตัว ฉันอยากมีชีวิตที่เงียบสงบ.. อยู่กับสามีและลูกไปจนแก่เฒ่า ฉันยอมเป็นคนขี้ขลาด ดีกว่ากอดเกียรติยศและความกล้าหาญ แต่ต้องอยู่ด้วยความเดียวดายไปตลอดชีวิต” แพรวดาวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย
ทาเคชิขบกรามแน่น รู้สึกผิดที่ทำให้หญิงอันเป็นที่รักต้องเสียน้ำตา “ขอโทษ...ผมทำให้คุณเสียน้ำตาอีกแล้ว”
“ถ้าจะผิด... ก็ผิดที่เราไม่คู่ควรกันแต่แรก”
“ความรักไม่มีถูกผิดหรือความคู่ควร... แค่เรารักกัน คนสำคัญที่สุดก็คือเรา” ทาเคชิเชยคางแพรวดาวขึ้น ใช้นิ้วบรรจงเช็ดน้ำตาแพรวดาวด้วยความรัก ทะนุถนอม “หลังจากโอะนิซึกะจัดการมิซาว่ากับซะโต้สำเร็จ ผมจะวางมือจากที่นี่ ผมจะไปอยู่กับคุณที่เมืองไทย ผมอยากทำไร่องุ่น.. มีชีวิตสงบสุขอยู่กับคนที่ผมรัก”
“จริงเหรอคะทาเคชิ” แพรวดาวมองทาเคชิอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าเขาจะตัดสินใจอย่างนี้
ทาเคชิตอบแพรวดาวด้วยแววตาที่มุ่งมั่น จริงจัง ราวกับเขาตัดสินใจแล้ว “ผมคิดถึงคุณ... กลับบ้านเราเถอะนะ”
แพรวดาวครุ่นคิด ก่อนขอร้องทาเคชิ“ฉันยังไม่พร้อม... ขอเวลาฉันตัดสินใจหน่อยได้ไหมคะ”
ทาเคชินิ่ง ตัดสินใจ
ทาโร่ตามถามแพรวดาวอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่แพรวดาวกำลังช่วยมาซาโกะเก็บผลไม้ กำลังจะปิดร้าน “ทำไมโอคุซังไม่กลับไปพร้อมโซเรียว?”