บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16 หน้า 5

ทาโร่สบตาโคจิ ท่าทางจริงจังหนักแน่น “พ่อไม่ต้องห่วง ผมไม่มีสิทธิ์คิดถึงใจตัวเองเพราะเลือดและลมหายใจของผม มอบให้โอะนิซึกะไปหมดแล้ว” 

โคจิสีหน้าเครียด

ในห้องพักฟื้น ไอโกะจะดึงผ้ามาห่มให้ทาเคชิที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเอาใจ แต่ทาเคชิรีบดึงผ้าขึ้นไปห่มเอง

“ผมห่มเองได้... ไอโกะดูแลผมมาทั้งวันแล้ว  พักผ่อนเถอะ”

“ค่ะ” ไอโกะรับคำเสียงจ๋อย เดินไปนั่งเงียบ ๆ ไม่กล้ากวนทาเคชิ 

ทาเคชิแอบมองไอโกะ รู้สึกสงสารแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ก่อนหันมามองดอกดาวเรืองในแจกันข้างหัวเตียง คิดถึงแพรวดาว 

ตอนกลางคืนห้องนอนทาเคชิ แพรวดาวนั่งอยู่บนเบาะนอนของตัวเอง มองเบาะนอนของทาเคชิที่ปูคู่กัน ด้วยสายตาเหงา ๆ ระคนเศร้านึกย้อนไปถึงคืนแรกที่นอนห้องเดียวกับทาเคชิ 

“โอคุซังต้องเรียนรู้อะไรบ้างคะ”

“อย่างแรก...  เวลาผู้ชายเมืองนี้รู้สึกสนิทสนมกับผู้หญิงคนนึงเป็นพิเศษ เค้าจะเรียกแทนตัวเธอว่า “คิมิ”  ส่วนผู้หญิงจะเรียกแทนตัวผู้ชายที่เป็นสามีด้วยความยกย่องว่า “อะนะตะ””

“คิมิ ? อะนะตะ ?”

“นอนได้แล้วคิมิ ... ที่รักของผม” ทาเคชิดึงมือแพรวดาวขึ้นมาจูบที่หลังมือเบา ๆ อย่างนิ่มนวล 

แพรวดาวยิ้มเคลิ้มคนเดียว สักพักจึงรู้สึกตัว หันมองไปรอบ ๆ มีแต่ความว่างเปล่า ไร้เงาทาเคชิ ยิ่งทำให้ใจหายแพรวดาวเปลี่ยนไปนอนบนเบาะนอนของทาเคชิ ใช้มือลูบสัมผัสเบาะนอนแผ่วเบา แนบใบหน้าของเธอลงบนหมอนอย่างนิ่มนวล ราวกับต้องการซึมซับไออุ่นของทาเคชิผ่านเบาะนอนของเขา แพรวดาวยิ้มอุ่นใจ ค่อย ๆ เคลิ้มหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ในครัวบ้านพักโคจิ ทาโร่กำลังทำข้าวต้มหมูคนเดียวในครัวอย่างตั้งใจ นึกถึงตอนที่ตัวเองกับแพรวดาวช่วยกันทำข้าวต้มหมูอย่างสนุกสนาน

ทาโร่ทำข้าวต้มไป อมยิ้มไปคนเดียว ท่าทางมีความสุขมาก

โคจินั่งจิบน้ำชาอยู่ ชำเลืองมองไปยังครัวด้านหลัง สีหน้าไม่สบายใจ ไม่นานนักทาโร่ยกถาดที่ใส่ข้าวต้มสองถ้วยและขวดพริกไทยออกมาอย่างอารมณ์ดี โคจิกำลังจะพูดกับทาโร่เรื่องที่ตนไม่สบายใจ ทาโร่รีบยกถ้วยข้าวต้มหมูวางให้โคจิอย่างไม่รอช้า 

“ข้าวต้มหมูสูตรพิเศษ ...เผ็ดร้อนอย่างพ่อต้องเหยาะพริกไทยเยอะ ๆ” ทาโร่คว้าขวดพริกไทยมาเหยาะเยอะๆ แกล้งโคจิ  ...ละอองพริกไทยคลุ้ง จนโคจิจามไม่หยุด “ทานให้หมดนะครับ”