บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 22
ห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ บ้านโอะนิซึกะ ริวนั่งคุกเข่าต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ ท่าทางอ่อนเพลีย ไม่ได้นอนทั้งคืน เสียงดนตรีโคโตะพิณญี่ปุ่นดังขึ้น เป็นจังหวะเพลงนุ่มนวล ทำนองปลอบใจ
ริวไม่สนใจ สายตาจดจ้องแต่ป้ายชื่อพ่อแม่ ยังคงเจ็บปวดกับความจริงที่เพิ่งรับรู้ เสียงดนตรีโคโตะยังดังแว่วมาเรื่อยๆ จนริวเริ่มสะดุดหู ริวนิ่งฟังสักพัก สองจิตสองใจ ก่อนตัดสินใจลุกเดินตามเสียงดนตรีออกไป
ริวก้าวเดินมาตามระเบียงทางเดิน เสียงดนตรีโคโตะยังดังคลอมา ริวหันมองหาที่มาของเสียงเพลงด้วยความสงสัย ริวหยุดฟังเสียงดนตรีสักพัก แล้วจึงเดินเข้าไปในสวน
ในสวน มายูมิกำลังบรรเลงโคโตะของริวอยู่ตามลำพัง ริวเดินมาหยุดอยู่มุมหนึ่ง เห็นมายูมิกำลังบรรเลงดนตรีอย่างตั้งใจและมีสมาธิมาก ริวนิ่งฟังเสียงดนตรี ท่าทางที่เคร่งเครียดค่อยๆ ผ่อนคลายลง เคลิ้มฟังไปจนมายูมิเล่นจบเพลง
“สบายใจขึ้นไหมคะ” มายูมิเอ่ยขึ้น ขณะหันหน้ามาหาริวที่กำลังงุนงงว่ามายูมิรู้ได้ยังไงว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น มายูมิยิ้มๆ แล้วก้มศีรษะให้ริว “ขอโทษนะคะ ที่ฉันเอาโคโตะของคุณมาเล่นโดยไม่ได้ขออนุญาต”
“ตามสบาย” ริวตอบด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ ไม่เป็นร่าเริงเหมือนที่เคยเป็น ทำท่าจะหันหลังกลับ
มายูมิรีบรั้งไว้ “จะรีบไปไหนคะ”
“ผม... “ ริวคิดไม่ออก
“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”
ริวมองมายูมิด้วยความแปลกใจ ว่ามาไม้ไหน มายูมิยิ้มหวาน แสดงให้ริวเห็นถึงความจริงใจที่ชวน
โถงบ้านโอะนิซึกะ ฟุมิโกะรีบเข้ามารายงานแพรวดาวด้วยความตื่นเต้น “คุณริวยอมออกไปกับคุณมายูมิแล้วค่ะ”
แพรวดาวตื่นเต้นไปด้วย “จริงเหรอ”
“ทำตัวเป็นแม่สื่ออีกแล้วใช่ไหม คุณพี่สะใภ้คนสวยของนายริว” ทาเคชิเข้ามา แพรวดาวกับฟุมิโกะสะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกจับได้ ฟุมิโกะรีบโค้งตัวให้ทาเคชิ แล้วเลี่ยงไปทันที
“ฉันไม่อยากให้คุณริวทุกข์ใจนี่คะ พอเล่าเรื่องคุณริวให้น้องมายูมิฟัง เธอก็ยินดีมาช่วยทันที”
“มายูมิคงเป็นห่วงริวมาก”
“แต่ก็ปากแข็งทั้งคู่ ถ้าคุณริวกับน้องมายูมิเปิดใจกัน ป่านนี้ก็คง..”
“ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน เวลาจะพิสูจน์ทุกอย่างเอง”