บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 3 หน้า 3

ทาเคชิยิ้มๆ ส่งปึกหนังสือเรียนให้แพรวดาว  แพรวดาวรับมา ทาเคชิก้มหัวสวัสดีแล้วเดินจากไป  แพรวดาวมองตาม

คืนนั้น แพรวดาวอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเข้ามาในห้องนอน เดินมานั่งตรงโต๊ะเพื่อเตรียมตัวอ่านหนังสือที่หอบกลับมาจากมหาวิทยาลัย หนังสือเปิดออก เห็นแผ่นกระดาษสีชมพูอ่อนแผ่นเล็กๆ สอดอยู่ในหนังสือ แพรวดาวชะงักนิดหนึ่งแปลกใจว่ากระดาษมาจากไหน นิ่งคิดนิดหนึ่งก็นึกได้ว่า ทาเคชิเป็นคนส่งหนังสือคืนให้กับเธอก่อนจะกลับไป

แพรวดาวนิ่วหน้า แน่ใจว่ามาจากทาเคชิแน่นอน  เธอหยิบกระดาษสีชมพูขึ้นมาอ่าน มีข้อความเขียนด้วยลายมือว่า

“คืนเดือนแรมแซมดาวเพียงพราวพร่างหนึ่งกระจ่างกลางใจให้ใฝ่ฝัน

บนทางรักนักรบแห่งตะวันสว่างจันทร์ส่องใจในคืนเพ็ญ”

แพรวดาวยังคงอ่านทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความตื่นเต้น ไม่คาดคิด แพรวดาววางกระดาษสีชมพูลง  อมยิ้ม

มาซาโกะเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ทำให้แพรวดาวตื่นจากภวังค์ความคิด “ทำอะไรอยู่ ป้าเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”

“กำลังอ่านหนังสืออยู่ค่ะ” แพรวดาวอึกอักตอบ รีบสอดกระดาษสีชมพูซ่อนไว้ในหนังสือ กลัวมาซาโกะเห็น “คุณป้ามีอะไรจะใช้หนูหรือคะ”

“ป้าคุ้น ๆ ว่าคนของโอะนิซึกะมาส่งหนูเซโกะเมื่อตอนเย็น ก็เลยมาถามให้แน่ใจ” 

แพรวดาวรีบปฏิเสธ “เป็นแค่เพื่อนที่มหาวิทยาลัยเท่านั้นค่ะ”  

“นั่นสิ.. ป้ายังคิดอยู่ว่าหนูเซโกะจะไปรู้จักกับคนบ้านนี้ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่ ป้าก็สบายใจ”

“คนของตระกูลโอะนิซึกะน่ากลัวมากเหรอคะ”

“ถึงโอะนิซึกะจะไม่ใช่อันธพาล แต่ก็มีศัตรูมากมายที่ต้องการจะโค่นล้ม ใครอยู่ใกล้ก็มีแต่อันตราย โดยเฉพาะคุณทาเคชิ”

“ทำไมคะ”

“คุณหนูไอโกะ มิซาว่าขี้หึงมาก แค่ผู้หญิงมองว่าที่คู่หมั้นยังโดนเล่นงานเกือบตาย สวยน่ารักอย่างหนูเซโกะ อยู่ห่างคนบ้านนั้นไว้ก็ดี” มาซาโกะเตือนแพรวดาว แล้วจึงเดินออกจากห้องไป  

แพรวดาวนิ่งไปสักพัก สีหน้าเปลี่ยนเป็นเครียด แพรวดาวรำพึง “คุณทาเคชิ.. ฉันกับคุณไม่ควรจะใกล้กัน”

แพรวดาวรู้สึกว่าระหว่างเธอกับเขาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ยามเช้า ผู้คนสัญจรไปมาและใช้ชีวิตเร่งรีบบนท้องถนน  บริเวณคลังสินค้ารถไฟแห่งหนึ่งเห็นชื่อภาษาญี่ปุ่น “โอะนิซึกะ”