บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ จัดรัก..วิวาห์ลวง ตอนที่ 12 (1/2) หน้า 4
อิทธิอึ้งไป พอดีกับผู้จัดการร้านเดินเข้ามาหานกกับอิทธิ “มีอะไรกันหรือเปล่าครับ?”
นกมองอิทธิ “เค้าจะลาออกค่ะ ใช่มั้ยคะคุณอิทธิ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่ ขอโทษนะครับ ผมขอตัวกลับไปทำงานต่อ” อิทธิเดินออกไปเอากาแฟมาเสิร์ฟ ไม่สนใจนกอีก
นกมองอิทธิที่ไม่สนใจตัวเองแล้วยิ่งโกรธ เดินเข้าไปปัดถาดกาแฟที่อิทธิถือร่วงลงพื้นเสียงดัง คนในร้านหันมามอง อิทธิมองนกโกรธๆ นกเองก็โกรธจ้องไม่ยอมแพ้ อิทธิก้มลงเก็บแก้วและเช็ดพื้นที่เลอะ นกมองแล้วรับไม่ได้ เดินหนีออกจากร้านไป อิทธิเงยหน้ามองนกแล้วคิดๆอะไรบางอย่าง
โน้ตเปลี่ยนชุดกลางคืน ยืนหันหลังจัดเสื้อให้เข้าที่อยู่ เสียงไม้แขวนเสื้อฟาดลงกับโต๊ะดังป๊าบ! โน้ตหันมาเห็นว่าเป็นแม่ติ๋มยืนถือไม้แขวนเสื้ออยู่
“กล้าดียังไงมาหลอกแม่ ?!”
“หลอกอะไรแม่?”
“ก็หลอกว่าโน้ตกับแพตยังรักกันอยู่ไง!” แม่ติ๋มเดินปรี่เข้ามาหาโน้ตแล้วเงื้อไม้ทันที
พี่โย นิน แป๋งรีบวิ่งมาขวางไว้ ไม่ยอมให้แม่ติ๋มตี “ใจเย็นก่อนครับแม่”
แป๋งช่วยกัน “เค้ารณรงค์อยู่นะครับแม่ อย่าใช้ความรุนแรงเลย”
แม่ติ๋มยังพยายามเข้าไปตีโน้ต แต่เข้าไปตีไม่ได้ “ถอยไป! ถอยไปเดี๋ยวนี้!”
โน้ตโวย “นี่พวกแกไปเล่าอะไรให้แม่ฟังเนี่ย!? หมอก็บอกอยู่ว่าห้ามแม่เครียด แม่เป็นโรคหัวใจอยู่นะเว้ย!!”
แม่ติ๋มชะงัก น้ำตาคลอ “ห่วงแต่หัวใจแม่ แล้วหัวใจตัวเองล่ะ เคยห่วงบ้างไหม!! แม่ใช้ไม้เรียวสอนลูกศิษย์มาตั้งกี่รุ่น แต่ทำไมลูกแม่คนเดียว แม่ถึงสอนไม่ได้!” แม่ติ๋มเริ่มเหนื่อยและหายใจหอบ ทำไม้แขวนเสื้อร่วงตกพื้น ทุกคนพากันตกใจ
“แม่ใจเย็น นั่งพักก่อนแม่” โน้ตประคองแม่ติ๋มมานั่งพักที่โซฟา
แม่ติ๋มหันมามองหน้าโน้ตแล้วดุต่อ “คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงต้องแบกปัญหาทุกอย่างไว้คนเดียว!”
“ก็เป็นลูกแม่ไง !... ตั้งแต่ที่พ่อจากเราไป แม่ก็แบกทุกอย่างไว้คนเดียว ถึงเวลาที่โน้ตต้องทำเพื่อแม่บ้าง... แม่สอนโน้ตเองไม่ใช่เหรอ ว่าให้คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง”
“เห็นแก่ตัวบ้างก็ได้นะโน้ต ตั้งแต่เล็กๆ ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าที่ลูกทำตัวตลกเฮฮาเหมือนไม่เคยเครียดกับอะไร จริงๆแล้วในใจลูกคิดแทนคนอื่น เป็นห่วงคนอื่น หลายครั้งที่ลูกหัวเราะ ก็เพราะอยากให้คนอื่นหัวเราะด้วยต่างหาก”
โน้ตนิ่ง ทั้งพี่โย นิน แป๋งมองหน้ากันเจื่อนๆรู้สึกสงสารโน้ต
โน้ตไม่อยากให้แม่เป็นห่วง “โน้ตไม่เป็นไรหรอกแม่..”
“งั้นบอกแม่ซิ ถ้าไม่มีสาวน้อยขาลุยคนนั้น ลูกยังจะหัวเราะได้อีกมั้ย?”
โน้ตฟังแล้วชะงักหันไปมองพี่โย นิน แป๋ง ทั้ง 3 คนต่างพากันหลบตา โน้ตยิ้มทั้งที่ในใจเศร้าตอบกับแม่ติ๋ม “มันดีที่สุดแล้วแม่...ดีกับเค้า...ดีกับแพต...”