บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 13 หน้า 5
“ถามตัวคุณสิภาธร คุณสมควรจะได้รับคำขอโทษหรือเปล่า”
“ผมรู้คุณโกรธที่ผมไม่เชื่อคุณ รวิปรียา ผมตั้งใจแต่งงานกับทิพฉายเพื่อให้เค้าไว้ใจ ผมทำตามสัญญาที่เค้าอยากได้ แล้วอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็ต้องรับไว้ ผมต้องลองเสี่ยงทางนี้ดู ก่อนที่อะไรๆจะแย่ลงไปกว่านี้ มันคือทางเดียวที่จะแก้ปัญหาทั้งหมด เพราะทิพฉายรักผม ทิพฉายต้องการตัวผม”
รวิปรียามองภาธรที่พยายามอธิบาย
“ผมรู้ว่าผมทำให้คุณผิดหวังเรื่องของเรา เรื่องที่ผมเคยขอให้คุณอยู่กับผม”
“ฉันไม่ได้ผิดหวัง เพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ” ภาธรอึ้งที่รวิปรียาสวนทันที
ในห้องนอนปริตตา เจ้าฟ้าทิพฉายพยายามลุกขึ้น ด้วยความเจ็บปวดทั่วร่าง รำพึงด้วยสติที่ระลึกถึงภาธรเสมอ
“ออกญา ... ช่วยเราด้วย”
ในร้านขายของเก่า รวิปรียามองภาธร สายตายืนยัน
“ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ ฉันทำทุกอย่าง ฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วยปริตตาอย่างเดียว”
“ผมคงรู้สึกไปเองว่าเราเป็นห่วง เราผูกพันกันบ้าง” ภาธรมองจ้องในดวงตารวิปรียาอย่างมีเยื่อใย
“เราจะผูกพันกันได้ยังไง ในเมื่อคุณเลือกแต่งงานกับทิพฉาย” รวิปรียามองจ้องภาธร
“สำหรับฉันการเหนี่ยวรั้ง ไม่ได้ทำให้เราเข้มแข็ง ความเข้มแข็ง คือการปล่อยมันไปต่างหาก”
รวิปรียาดึงตัวออกจากภาธร ภาธรมอง อดใจหายไม่ได้ “ฉันจะหาวิธีช่วยปริตตาเอง” รวิปรียาหันหลังให้ภาธร
ภาธรมอง เผลอขยับเข้าไปจะกอด แต่ก็ต้องลดมือลง ไม่กล้าแตะรวิปรียาเพราะรู้แก่ใจว่าไม่ควร
“คนที่ผมอยากให้เข้าใจผมมากที่สุด คือคุณนะ รวิปรียา” ภาธรบอก รวิปรียายังนิ่ง ภาธรตัดสินใจถอย เดินออกไป รวิปรียากลั้นน้ำตาไว้ พอภาธรเดินพ้นร้าน น้ำตารวิปรียาร่วงพรูอาบแก้มด้วยความทุกข์
ในห้องปริตตา เจ้าฟ้าทิพฉายยันตัว ลุกขึ้น เดินลงจากเตียง แต่เดินได้สองสามก้าวก็อ่อนแรง เสียงมือถือดัง สายเรียกเข้า เจ้าฟ้าทิพฉายหันไปมอง เห็นหน้าจอเป็นรูปภาธร เจ้าฟ้าทิพฉายดีใจ พยายามจะก้าวไป แต่ความเจ็บทำให้มือเจ้าฟ้าทิพฉายที่กำลังถึงโทรศัพท์ร่วงลง เจ้าฟ้าทิพฉายล้มลงแน่นิ่งไปกับพื้น
ด้านหลังสมชายปรากฎร่างขึ้น สมชายมองมือถือเจ้าฟ้าทิพฉายที่ยังดังเพราะภาธรโทรหา สมชายตัดสินใจมองไปที่จอมือถือ หน้าจอดับ “อย่าทำร้ายคนดีๆ อย่างคุณภาธรอีกเลย เวลาบนโลกนี้ของคุณใกล้หมดแล้ว”
สมชายมองเจ้าฟ้าทิพฉายที่ทรุดร่างสลบไปกับพื้น แล้วค่อยๆหายร่างไป
ในบ้านภาธร ภาธรได้ยินเสียงตัดสาย ก็พยายามโทรหาอีกแต่มือถือปิด ภาธรพิมพ์ส่งข้อความ