บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 3 หน้า 3
บนบ้านพระยามหศักดิ์ธำรง ภาธรมองไปรอบๆ แล้วตัดบท
“ไม่ต้องห่วง ฉันมาทำงานของฉัน แกดูปริตตาดีๆแล้วกัน”
ภาธรวางสายแล้วเปิดดูภาพถ่ายในกล้อง เห็นภาพโคกร้างเป็นแค่เนินปกติ
“ที่นี่ไม่น่าจะมีภาพถ่ายติดวิญญาณ เหมือนที่ดร.เกลนสงสัย”
ภาธรสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย เดินไปที่ระเบียง มองบรรยากาศรอบๆ เห็นเจ้าฟ้าทิพฉายที่ซ้อนหลัง เอนหัวพิงไหล่ภาธรที่ไม่รู้ว่ามีวิญญาณเจ้าฟ้าทิพฉายตามติด บรรยากาศรอบบ้าน มืดลงอย่างเร็ว เห็นภาธรกับเจ้าฟ้าทิพฉายที่อยู่ใกล้กันในความมืดที่กำลังโรยตัว
บนสวรรค์ชั้นยามา รวิปรียาที่เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับภาธร ท่าทางกระวนกระวาย ก้าวเดินเหมือนจะลงไปที่โลกมนุษย์ สินีวาลีเคลื่อนกายมาดักหน้า “ห้ามเจ้าฝ่าฝืนคำสั่งองค์พระสุยามะ”
“แต่เราอยากแก้ไขความผิดของเรา”
“ไม่ต้อง เจ้าห้ามคิดเอง ทำเอง ตามใจชอบอีก” รวิปรียาสะบัดหน้าขัดใจที่โดนขัดขวาง
กลางคืน ในบ้านพระยามหศักดิ์ธำรง ภาธรกำลังนอนบนที่นอนในห้องที่จัด ทำความสะอาดง่ายๆ เห็นแสงจันทร์ที่สาดส่อง เจ้าฟ้าทิพฉายนั่งพับเพียบอยู่ข้างภาธรที่หลับสนิท ผมยาวดำขลับของเจ้าฟ้าทิพฉายปล่อยยาวสลวย ใบหน้านวลของเจ้าฟ้าทิพฉายต้องแสงจันทร์ยิ่งงดงาม เจ้าฟ้าทิพฉายเห็นภาธรลืมตามามอง
เจ้าฟ้าทิพฉายยิ้ม “ออกญา” ภาธรยิ้มเอามือแตะใบหน้าเจ้าฟ้าทิพฉาย ดึงเจ้าฟ้าทิพฉายลงมาใกล้ เจ้าฟ้าทิพฉายหลับตา สองใบหน้าใกล้กัน ริมฝีปากภาธรแตะลงที่ริมฝีปากเจ้าฟ้าทิพฉาย
เจ้าฟ้าทิพฉายลืมตาขึ้นมองช้าๆ เจ้าฟ้าทิพฉายคิดภาพฝันไปทั้งหมด ภาธรยังหลับสนิทบนเตียง เจ้าฟ้าทิพฉายสายตาแค่คิดมีความสุข เอนตัวลงนอนข้าง ซุกในอกภาธร เป็นความจริงที่สุขใจ
ห้องพระบ้านคุณหลวง คุณหลวงที่กำลังนั่งกรรมฐาน ลืมตาขึ้น สีหน้ากังวล รำพึงชื่อลูกชายคนเล็กออกมา
“ภาธร!!”
ผกาที่กำลังสวดมนต์จบสุดท้าย ลืมตาหันมอง สายตาสงสัย
คุณหลวงรีบบอก “คุณผกา โทรตามภาธรมาหาผมที”
“มีอะไรหรือคะ คุณหลวง”
“ภาธรกำลังจะมีเรื่องเดือดร้อน”
“ตายจริง” ผกาถามอย่างเกรงๆ “คุณหลวงเห็นหรือคะ”