บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 8 หน้า 2
เศษตะเกียงแก้วตกลงข้างตัวรวิปรียา รวิปรียามองเศษแก้วข้างตัว แล้วรีบลุกขึ้น มองแผลตะเกียงบาดเหนือมือขวา เจ้าฟ้าทิพฉายมองแผลของรวิปรียา
“ท่านฆ่าเรา ท่านก็ไม่ได้ความรัก ยิ่งทำร้ายคนมากเท่าไหร่ ท่านก็บังคับใจภาธรไม่ได้”
“อำนาจของข้า ทำได้ทุกอย่าง ขนาดเทพอย่างเจ้ายังต้องกลายเป็นมนุษย์”
“เราเป็นมนุษย์เพราะความผิดของเรา ทิพฉาย วันนึงท่านก็ต้องรับโทษที่ใช้อำนาจผิดๆ”
“ข้าคือเจ้าฟ้าทิพฉาย !!!!”
“ตอนนี้ท่านกับเรา เสมอกันในร่างมนุษย์ เราจะเรียกท่านว่า ทิพฉาย”
เจ้าฟ้าทิพฉายสะบัดมือเบาๆ ของบนชั้นพุ่งเข้ากระแทกร่างรวิปรียา
“เจ้ามันมนุษย์อ่อนแอ รวิปรียา ปกป้องตัวเองยังไม่ได้”
ลมพัดแรง รวิปรียายกมือบังหนังสือเก่าที่ร่วงกรูหล่นลงมาจากชั้น “โอ๊ย”
เจ้าฟ้าทิพฉายจ้อง “เจ้าเสียปริตตาไปคนหนึ่ง ถ้าอยากเสียทินเทพอีกคน ก็ลองขวางข้าดู”
“อย่านะ อย่าทำเพื่อนเรา” รวิปรียาร้องห้าม หันกลับมา ลมสงบ เจ้าฟ้าทิพฉายหายร่างไปจากตรงนั้นแล้ว
ในบ้านภาธร ภาธรมองพวงกุญแจบนโต๊ะตรงหน้า ทินเทพมอง ปริตตายืนใกล้ทินเทพ ทัดยืนหาวอยู่ด้านหลัง
“ว่าไง ปริตตาบอกอะไรนาย มันเกี่ยวกับพวงกุญแจบ้านที่น้าทัดถือยังไง”
“หนูอยู่นี่ค่ะ อาภาธร ได้ยินหนู เห็นหนูมั้ยคะ”
ปริตตาเปลี่ยนสรรพนามเรียกภาธรเป็นอาตามทินเทพ แต่ภาธรยืนเฉย ไม่ได้ยิน
“น้องหนูตัวจริง ไม่ใช่ปริตตาคนที่เราเห็น”
“อะไรนะ”
“เจ้าฟ้าทิพฉายเอาร่างหนูไป” ปริตตาตอบ แต่ภาธรไม่ได้ยิน ทินเทพน้ำเสียงจริงจัง
“ผมเห็นน้องหนูเหมือน....วิญญาณ”
“ทิน !!!!”
“ผมมั่นใจ ผมไม่ได้ฝัน ผมไม่ได้บ้า ผมเห็นน้องหนูจริงๆ แต่ในสภาพที่เค้าเรียกกันว่าวิญญาณ น้องหนูมาขอให้ผมช่วย เธอบอกว่าถ้ามีแก้วสุริยกานต์ จะช่วยให้เธอกลับมาหาเราได้”
“พวงกุญแจธรรมดาๆเนี่ยนะ” สีหน้าภาธรไม่อยากเชื่อ
“ครับ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่น้องหนูบอกผมแบบนี้ ผมเคยบอกอาแล้ว ว่าผมไม่เคยรู้สึกว่าปริตตาที่ทุกคนเห็น คือน้องหนู” ทินเทพสังเกตเห็นสีหน้าภาธรที่ดูมีกังวล “อาก็รู้สึกอย่างผมใช่มั้ย”