บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 12 หน้า 9

“ไม่ได้นะสินีวาลี  ถ้าขึ้นมาที่นี่ ท่านพ่อจะลงโทษเค้า อย่าให้เราเป็นต้นเหตุให้คนดีๆอย่างภาธรต้องตาย”

สินีวาลีสีหน้าลำบากใจ “เราขอร้อง เข้าใจเรา ช่วยเราอีกสักครั้ง ..  ครั้งสุดท้าย”

“มันคุ้มกันแล้วหรือรวิปรียา เจ้าจะสูญเสียสุขบนสวรรค์ เพื่อความรัก เพื่อภาธร”

สินีวาลีย้อนถาม รวิปรียาสีหน้าตัดสินใจแล้ว

ในห้องนอนภาธร  ภาธรที่นั่งนิ่ง รอบตัวมีแสงเรืองรอง  สว่าง

โคกร้างหนองพราย เจ้าฟ้าทิพฉายสายตาสังหรณ์ใจรุนแรง “ไม่ ภาธรจะต้องไม่เจอรวิปรียา ไม่ ข้าไม่ยอม”

เจ้าฟ้าทิพฉายกรีดเสียงด้วยความโกรธสุดขีด

ในร้านขายของเก่า  ภาธรที่เดินผ่านกลุ่มควันเข้ามา ในร้านทั้งร้านมืด  ภาธรมองไปไม่เห็นใคร

“รวิปรียา .. ทำไมผมมาที่นี่   ทำไมผมไม่ได้ขึ้นไปเจอคุณอีก” ภาธรมองไปรอบๆไม่เห็นใคร

มุมห้องที่พื้น เห็นร่างรวิปรียากำลังนอนทอดไปกับพื้น ค่อยๆลืมตาขึ้น รวิปรียาที่มาจากสวรรค์ชั้นยามา มองไปเห็นภาธรไกลๆ   มีตู้ ของตกแต่งต่างๆบังสายตากันอยู่

“ภาธร  .. ฉันอยู่นี่” รวิปรียายิ้ม “ฉันกลับมาช่วยคุณแล้ว” รวิปรียายิ้มดีใจ กำลังจะลุก

แต่มีเท้าก้าวเข้ามาเหยียบขารวิปรียา รวิปรียาหันขวับไปมอง เท้าเจ้าฟ้าทิพฉายเหยียบขารวิปรียาอยู่

“ท่านห้ามเราไม่ได้เจ้าฟ้าทิพฉาย  เราต่างหากที่จะทำให้ท่านกลับไปอยู่ภพภูมิของท่านสักที”

รวิปรียาจะลุกแต่ช้ากว่า เจ้าฟ้าทิพฉายพุ่งเข้ากดร่างรวิปรียาลงกับพื้น ปิดปาก ไม่ยอมให้ส่งเสียง ไม่ยอมให้ภาธรเห็นรวิปรียา รวิปรียาดิ้น  เจ้าฟ้าทิพฉายกระแทกหัวรวิปรียาลงกับพื้น  รวิปรียาเจ็บแต่ร้องไม่ออก เจ้าฟ้าทิพฉายกดปิดปากรวิปรียาไว้  รวิปรียากับเจ้าฟ้าทิพฉายจ้องไม่ยอมกัน

ในห้องคนไข้ คุณหลวงนอนไม่หลับ ลืมตามองไปนอกหน้าต่าง ผกาที่นอนเฝ้า เงยขึ้นมามอง

“คุณหลวง  ทำไมยังไม่หลับอีกล่ะคะ”

“ชาตินี้ ถ้ามีใครสักคนที่รัก จริงใจกับภาธร ก็คงเป็นหญิงสูงศักดิ์ สูงเกินกว่าที่ภาธรจะรักได้”

ผกาฟังไม่ค่อยเข้าใจ สายตาคุณหลวงมองไปบนฟ้าไกลออกไปคือสวรรค์ที่ๆ รวิปรียาจากมา

ในร้านขายของเก่า รวิปรียาถูกทิพฉายปิดปาก “กำลังแค่นี้  คิดจะขวางข้า อยากเจ็บตัวนักหรือไง  รวิปรียา”

รวิปรียาไม่ยอม ผลักอกเจ้าฟ้าทิพฉายสุดแรง เจ้าฟ้าทิพฉายกระเด็นไปชนเก้าอี้ล้ม ภาธรหันไปมอง เจ้าฟ้าทิพฉายล้มอยู่กับพื้น “ทิพฉาย” เจ้าฟ้าทิพฉายไม่ทันรู้ว่าภาธรเห็นแล้ว