บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 8 หน้า 5
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้หนักอะไร เดือนเอาของมาแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องทำงานไม่ใช่เหรอ”
“ค่ะแม่”
“งั้นผมไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเที่ยงก็เหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน กลับไปพักเถอะนะคะ เดือนกลับ Taxi ดีกว่าคะ”
“ให้ผมไปส่งดีกว่านะครับ”
“นั่นสิ มันดึกแล้วนะลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ เพิ่ง 4 ทุ่มเอง” สกาวพยักหน้ารับรู้
“คุณเที่ยงไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเดือนช่วยแม่จัดของสักพักค่อยไป”
“ไม่ต้องหรอกลูก ไปเถอะ เดี๋ยวจะยิ่งดึก”
เที่ยงวันตัดสินใจรวบรัดตัดความ “งั้นผมลานะครับ” เที่ยงวันยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
เที่ยงวันคว้ากระเป๋าเดือนสิบมาถือ “เดี๋ยวผมไปส่งคุณเดือนเองครับ คุณน้าไม่ต้องห่วง”
ว่าแล้วเที่ยงวันก็เปิดห้อง แล้วหันมาสบตาเดือนสิบก่อนเดินออกไป “คุณเที่ยง! เดี๋ยวก่อนค่ะ”
เดือนสิบรีบตามเที่ยงวันออกไป สกาวมองตามทั้งคู่ อดประทับใจในตัวเที่ยงวันไม่ได้ ผู้ชายคนนี้สุภาพและฉลาดเหลือเกิน
ลานจอดรถหน้าโรงพยาบาล เดือนสิบตามเที่ยงวันมาทันที่รถของเขา “คุณเที่ยง!”
“ครับ”
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เดือนกลับเองได้”
“ผมไม่อยากให้คุณเดือนไปนั่งหลับในรถ Taxi”
“เดือนไม่หลับหรอกค่ะ สัญญา” เที่ยงวันมองหน้าเดือนสิบจริงจัง
“เอาเป็นว่า ให้ผมแน่ใจว่าวันนี้คุณจะถึงบ้านปลอดภัยแล้วกันนะ”
“แต่ว่า .....”
“ทุกคนในบ้านต้องการคุณนะ ถ้าคุณเป็นอะไรไปพวกเค้าจะทำยังไง”
เที่ยงวันหาเหตุผลมาอ้าง ชนิดที่เดือนสิบเองก็ปฏิเสธไม่ได้
“ผมเองก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน ถ้าคุณเป็นอะไรไป” เดือนสิบใจเต้นตูมตาม แก้เก้อด้วยการเดินขึ้นรถไป เพราะไม่อาจทนต่อสายตาของเที่ยงวันที่มองมาได้ เที่ยงวันอมยิ้มแล้วเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะขับรถออกไป