บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 19 หน้า 4
“เลือดเนื้อเชื้อไขจะไปตัดได้ยังไงกันคะ ยังไงก็ลูก”
“งั้นก็เชิญเธอเน่าไปคนเดียวเถอะ ฉันพอแล้ว เลิกหวังลมๆแล้งๆกับมันแล้ว” ดำเกิงเดินสะบัดออกไป
“อย่าทิ้งน้องนะเดือน ตามน้องกลับมาให้ได้”
“แล้ว .... ถ้าน้องไม่เหมือนเดิมแล้ว....”
“ยังไงก็ต้องตามน้องกลับมา”
“แม้ว่าน้องจะกลับมาสร้างความทุกข์ให้แม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่างั้นเหรอคะ”
“เดือน .... ถ้าวันนึงเดือนมีลูก เดือนจะเข้าใจหัวอกแม่ .... ไม่มีแม่คนไหนลาออกจากความเป็นแม่ได้หรอกเดือน ถึงลูกจะเลวร้ายแค่ไหน คนเป็นแม่ก็ต้องมีหน้าที่เก็บเค้ากลับมาไว้กับอก ไม่ใช่ปล่อยให้ไปเป็นพิษเป็นภัยกับสังคม มันเป็นหน้าที่ของแม่ ตราบใดที่แม่ยังไม่ตาย แต่ก็ต้องทำหน้าที่ของแม่ต่อไป”
“เข้าใจแล้วค่ะแม่ .... ไม่ต้องห่วงนะคะ เดือนจะไม่ทิ้งน้องเด็ดขาด”
ห้องเช่า ดวลเมายาเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้ ผสมปนเปกันไปหมด “แม่ ... แม่ช่วยดวลด้วย .... แม่....”
ขี้ยา 2คนหันมาหัวเราะ “ไอ้ลูกแหง่เอ๊ย ร้องเป็นแกะเลยมึง แหมะ แหมะ” / “เฮ้ย! …..ดูนั่น”
ข้างตัวดวลมียาตกอยู่ มันร่วงออกมาจากกระเป๋า ขี้ยาค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆดวล ดวลหันมามอง
“แม่ ..... แม่มารับดวลแล้วใช่มั้ย” ดวลโผเข้ากอดขี้ยา “เฮ้ย! ....กูไม่ใช่แม่มึง ปล่อยกูเลย ขนลุก”
ขี้ยาแกะตัวดวลออก แล้วฉวยยาลุกออกไป ขี้ยาอีกคนหัวเราะ
โต๊ะอาหารบ้านชีวาตม์ รื่นเริงนั่งทานข้าวอยู่กิ่งคำเดินลงมา “ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย มากินข้าวซะสิ”
กิ่งคำเดินมาดูกับข้าวแล้ว ก็รู้สึกว่ามันไม่น่ากินเอาเสียเลย แถมรู้สึกเหม็นด้วยซ้ำ
“วันนี้น้ำพริกอ่องนี่น่ากินมาก มะเขือเทศดี๊ดี หอมมาก ดมดูสิ” รื่นเริงตักให้ดม กิ่งคำหน้าตาเหยเก
“เหม็นจะตาย”
“เหม็นอะไร .... ปรกติแกออกจะชอบนะยัยกิ่ง .... ไหนดมใหม่ซิ”
“แม่ ......” กิ่งคำเหม็นจนวิ่งไปอาเจียน รื่นเริงลองดมดูก็เห็นว่าหอมดี “หอมจะตาย บ้าหรือเปล่า”
รื่นเริงนึกอะไรขึ้นมาได้ “เอ๊ะ .... หรือว่า”
ห้องทำงานสวาทวิมล
“ทำไมถึงจะลาออกล่ะคุณยศ เกี่ยวกับเรื่องค่าตอบแทนหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ...ผมแค่ไม่สบายใจ”