รีเซต

บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 12 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 12 หน้า 5
10 กรกฎาคม 2557 ( 18:17 )
1.5M
รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 12
16 หน้า

พิมพ์อรตกใจอย่างนึกไม่ถึง  ก่อนจะยิ้มอายๆ “ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ต้องกลับไปดูแลคุณพ่อ แต่พี่สัญญาว่าจะอยู่จนกว่าน้องต้นจะหลับก็แล้วกันนะคะ”

ลาภิณคิดได้ก่อนที่จะตอบหน้าเจื่อนๆ “อย่าเลยครับ กว่าผมจะหลับก็คงดึกมาก  ผมไม่อยากให้พี่อรต้องกลับบ้านดึกๆ” ลาภิณส่งสายตากรุ้มกริ่มให้พิมพ์อรพร้อมเลื่อนมือไปจับกุมมือพิพม์อรไว้ “ผมเป็นห่วง”

พิมพ์อรยิ้มอายๆดีใจที่ลาภิณมีท่าทีชอบพอตน  

ลาภิณนึกบางอย่างได้ถามพิมพ์อรด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เออ พี่อรครับ  ผู้หญิงที่ชื่อเจเป็นใครเหรอครับ”

พิมพ์อรหน้าเสียเมื่อได้ยินลาภิณถามถึงเจติยา  แต่ลาภิณมีสีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ 

“ผมไม่ชอบที่เค้าบอกว่าเป็นภรรยาผมเลย ถ้าเค้าเป็นภรรยาผมจริง ทำไมผมจะจำไม่ได้ คุณฐากับผู้กองก็จะให้ ผมยอมรับให้ได้ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นี่ล่ะครับพี่อร” 

พิมพ์อรมีสีหน้าขรึมลง เพราะอยากรู้เหมือนกันว่ากสิณทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ปรึกษาตน “พี่ก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ พี่จะต้องหาคำตอบเรื่องนี้ให้ได้” พิมพ์อรไม่ค่อยพอใจในกสิณเท่าไร

 

พิมพ์อรกำลังคุยกับกสิณอยู่ที่ห้องนั่งเล่นบ้านพิมพ์อร

”บิดเบือนความทรงจำ” พิมพ์อรทวนคำ ด้วยความประหลาดใจ

“ใช่  ฉันทำให้ลาภิณจดจำทุกเรื่องเกี่ยวกับเจติยาไม่ได้ แล้วยังทำให้เค้าเข้าใจว่าเธอคือคนรักด้วย” 

“ดูเหมือนเธอจะพยายามจับคู่ให้ฉันกับเค้าเหลือเกินนะ”

กสิณยิ้มเย้ยอย่างรู้ทัน “อย่าบอกว่าเธอไม่ชอบ” พิมพ์อรค้อนใส่ “เรื่องนี้มันก็แค่ผลพลอยได้ แต่ที่ฉันต้องการจริงๆ เป็นเรื่องอื่นที่สำคัญกว่านั้น  แต่ถ้าเธอไม่สบายใจ จะให้ฉันเลิกก็ได้นะ” 

พิมพ์อรมีทีท่าอึกๆอักๆ ไม่กล้าตอบปฏิเสธเพราะใจจริงก็ชอบที่ลาภิณเป็นแบบนี้ “เธออยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ”

กสิณขำหยันอยู่ในทีเพราะรู้ใจและความต้องการของพิมพ์อรลึกๆดี  ด้านชาครที่แอบดูอยู่เห็นพิมพ์อรพูดอยู่คนเดียวมองไม่เห็นกสิณ  

พิมพ์อรอดไม่ได้ที่จะว่าเรื่องของกัมปนาท หญิงสาวจ้องกสิณ สีหน้าแววตาเอาเรื่อง “เจอตัวก็ดีแล้ว ตอนที่ฉันจะพลาดท่าไอ้กัมปนาท  ทำไมเธอไม่ออกมาช่วยฉัน”

“อ้าว ก็เธอบอกเองนี่ ว่าเธอได้งานนี้แน่ โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันไงล่ะ”  

“ถ้าฉันพลาดท่ามันขึ้นมาจริงๆ เธอจะออกไปช่วยฉันมั้ย”

ชาครทนฟังที่พิมพ์อรพูดคนเดียวไม่ไหว ปรากฏตัวพูดออกไปด้วยความเป็นห่วง “พอซะทีเถอะครับคุณอร” พิมพ์อรหันไปมองตามเสียง เห็นชาครยืนมองพิมพ์อรด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ห่วงใย “ผมเห็นคุณอรพูดคนเดียวมาหลายครั้งแล้ว คุณอรต้องอย่าเครียด ตั้งสติให้ดี แล้วไปหาหมอกับผมเถอะครับ ผมขอร้องนะครับคุณอร ก่อนที่อาการคุณจะหนักกว่านี้”

“นี่เธอกำลังหาว่าฉันบ้าใช่มั้ย ฉันไม่ได้บ้านะชาคร เธอกลับไปได้แล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ”


16 หน้า