บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 10 หน้า 5
“ถ้าอรถาม คุณพ่อก็คงไม่ยอมให้อรทำ” พิมพ์อรคุกเข่าจับมือบิดา “แต่คุณพ่อรู้มั้ยคะ ว่าคุณพ่อคือคนที่อรรักมากที่สุด” พิมพ์อรน้ำตารื้นท่วมตา “รักมากกว่าชีวิตของอรเองด้วยซ้ำ อรรู้ว่าสิ่งที่อรทำมันผิดมหันต์แล้วก็เห็นแก่ตัวที่สุด แต่ถ้าไม่มีคุณพ่ออรก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไมเหมือนกัน”
หญิงสาวน้ำตาไหลซึมออกมา เธอจับมือของพ่อมาแนบที่แก้ม ด้วยความรักเคารพถึงที่สุด วนันต์รู้ถึงความรักและความปรารถนาของลูกสาวก็พูดไม่ออก
“แต่กล่องรากบุญไม่สามารถทำให้ใครเป็นอมตะได้นะพี่อร ลุงทวีบอกว่าคุณสารัชก็เคยขอพรให้หายป่วย เหมือนกัน แต่พอหมดอายุขัย เค้าก็ต้องตายอยู่ดี”
พิมพ์อรสวนเสียงแข็ง “นั่นเป็นเรื่องในอนาคต ตอนนี้พี่รู้แต่ว่าพี่ต้องช่วยคุณพ่อเท่านั้น ถ้าเธอไม่ได้รักคุณพ่ออย่างที่พี่รัก เธอก็อย่าขัดขวางพี่” พิมพ์อรจ้องหน้าน้องชาย “พี่ขอแค่นี้ได้มั้ยอยุทธ์”
อยุทธ์ได้แต่อึ้งไปถึงจะรู้ว่าพี่ทำไม่ถูก แต่ตนก็ไม่สามารถทนดูพ่อเป็นอะไรได้เหมือนกัน วนันต์น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียใจที่ความรักที่ลูกมีต่อตน ทำให้ลูกต้องเดินทางผิด โดยที่ตนช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย
ทางด้านฉายาอธิบายในสิ่งที่เจติยาสงสัยในเรื่องความฝัน
“มันคืออดีตชาติของพวกเธอทั้ง 3 คน เพราะกรรมเก่าที่ทั้งสามคนเคยมีต่อกัน เลยทำให้ต้องกลับมาเจอกันอีกครั้งในชาตินี้”
เจติยาหน้าเสีย “นี่คุณพิมพ์อรเป็นพี่สาวต่างแม่ของฉัน แล้วฉันก็เป็นคนแย่ง... เอ่อ คุณต้นมา...”
“มันคืออดีตชาติ ในภพภูมินี้ เธอกับพิมพ์อรไม่ได้มีสถานะอะไรแบบนั้นอีกแล้ว อย่าเอาชาติภพก่อนมาคิดให้เกิดทุกข์อีกเลย”
เจติยาไม่สบายใจสุดๆ “แต่ถ้าฉันแย่งคุณต้นมาจริง ฉัน..” เจติยาพูดไม่ออก ทั้งกลัวและกังวลสับสนไปหมด
“เธอรู้สึกผิด แต่อีกใจก็กลัวจะสูญเสียลาภิณกลับไปให้พิมพ์อรใช่มั้ยล่ะ”
เจติยาจ๋อยลง “ค่ะ”
“มองตาฉันสิ ฉันจะทำให้เธอได้เห็นทุกอย่างเอง”
เจติยามองไปที่ตาของฉายา ตาของฉายาเปลี่ยนจากตาธรรมดาเป็นสีดำสนิท ไม่มีทั้งตาดำ ตาขาว มีแต่สีดำสนิทราวกับความมืดมิดเท่านั้น
ที่บ้านลาภิณ เจติยากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง พร้อมกับจิบนมสดไปด้วย โดยมีลาภิณคอยดูแล
อยู่ใกล้ๆ เจติยาดื่มนมเสร็จ ก็ส่งแก้วคืนให้ลาภิณ
ลาภิณเป็นห่วง “เจแน่ใจนะ ว่าจะไม่ไปหาหมอจริงๆ”
“ค่ะ” เจติยาแก้ตัว ไม่กล้าสู้ตา ไม่อยากเล่าให้ลาภิณไม่สบายใจ “เจแค่พักผ่อนน้อยจนหน้ามืดไปเท่านั้นเอง”
“แต่ไปหาซะหน่อยก็ดีนะ” ลาภิณแอบมีความหวัง “ อาการคุ้นๆ บางทีต้นน้อยอาจจะกำลังมาเกิดก็ได้”