บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 2 หน้า 4

“โจรมันลอบเข้ามาตอนผู้กำกับเพิ่งอาบน้ำเสร็จพอดี ก็เลยฉวยโอกาสทำร้ายผู้กำกับ พอผู้กำกับตาย ก็เลยกวาดทรัพย์สินหนีไป แต่มันก็ยังมีจุดน่าสงสัยอยู่หลายอย่าง พี่ก็เลยไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์...”

เจติยากำลังกดน้ำดื่มไปขณะคุยโทรศัพท์มือถือไปด้วย “น่าสงสัยตรงไหนเหรอคะ เจว่าก็สมเหตุสมผลดี”

“ผู้กำกับเป็นคนมีฝีมือ ถ้าไม่ใช่คนที่รับการฝึกมาเหมือนกัน ไม่มีทางที่จะเล่นงานผู้กำกับด้วยมือเปล่าได้หรอก แล้วยังมีเรื่องภรรยาผู้กำกับอีก จนป่านนี้พี่ยังไม่ได้คุยด้วยเลย โทรไปทีไร เค้าก็บ่ายเบี่ยงตลอด เจว่าแปลกมั้ยล่ะ”

“จริงด้วย ศพผู้กำกับก็ยังไม่มีคนมารับไปทำพิธีเลย  เจว่า...”  เจติยาจะยกกรวยกระดาษใส่น้ำขึ้นดื่ม  ทันใดนั้นเอง ก็มีหยดเลือด หยดลงมาในถ้วยกระดาษ..เจติยาตกใจโยนถ้วยกระดาษทิ้ง 

เจติยาลุ้นๆ เงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาติญาณบนเพดาน ก็ไม่มีอะไร เจติยาก้มหน้าลงมาหันมองด้านข้างผวาเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีใคร

นวัชเห็นเจติยาเงียบไปไม่คุยสายถามด้วยความสงสัย “มีอะไรรึเปล่าเจ ทำไมเงียบไปล่ะ”

เจติยารีบตั้งสติ “ไม่มีอะไรค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่นะคะ” หญิงสาวกดตัดสาย แล้วกวาดตามองไปรอบๆ รู้สึกได้ว่านพชัยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ตน  เจติยากวาดตามองหาไปมาก็ไม่เจอ เจติยาถอนใจออกมาเดินไปเก็บถ้วยกระดาษ 

ขณะย่อตัวลงเก็บก็ต้องสะดุ้งสุดตัวผงะหงายไปนั่งก้นจ้ำเบ้าเพราะวิญญาณนพชัยนั่งย่อเข่าจ้องหน้าเจติยารออยู่แล้ว 

เจติยาลุกขึ้นพร้อมต่อว่า “มาดีๆไม่ได้รึไงคะผู้กำกับ ถึงฉันจะเจอผีบ่อย แต่มันก็ไม่มีทางชินไปได้หรอกนะคะ”

“ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณตกใจ ผมไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จะต้องทำอะไรต่อไปจริงๆ” 

“งั้นผู้กำกับก็บอกมาสิคะว่าใครเป็นคนฆ่าท่าน ผู้กำกับจะได้หมดห่วงแล้วไปอยู่ในภพภูมิใหม่ซะที” 

นพชัยได้แต่ส่ายหน้า “ผมไม่รู้ มันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมจำอะไรไม่ได้เลย”

“ค่อยๆนึกก็ได้ค่ะ ถ้ายังนึกหน้าคนฆ่าไม่ออก ก็ลองนึกดู ว่ามีอะไรที่จะช่วยในการสืบหาตัวฆาตกรได้บ้าง” 

นพชัยคิดอยู่ครู่นึง  สายตาก็เหลือบไปเห็นกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ตรงมุมกำแพงด้านบน นพชัยนึกขึ้นได้ “ผมซ่อนกล้องขนาดเล็กไว้ในบ้าน บางที มันอาจจะจับภาพหน้าคนร้ายเอาไว้ก็ได้” 

เจติยาค่อยยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง

เจติยากำลังเดินคุยโทรศัพท์มือถือกับนวัช  โดยมีวิญญาณนพชัยเดินตามติดเจติยามาด้วย

“เจอกล้องแล้วเหรอคะ เจอที่ไหนคะพี่....ในตุ๊กตาประดับบ้าน” 

นพชัยได้ยินก็ยิ้มอย่างพอใจ

“ไม่น่าล่ะตอนแรกถึงหาไม่เจอ(ฟังอีกฝ่าย)ค่ะ ได้ค่ะพี่ สวัสดีค่ะ”