บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สายลับรักป่วน ตอนที่ 24 หน้า 3
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ รันไม่ยอมให้ดินมาสั่งเสียร่ำลาอะไรรันตอนนี้เป็นอันขาด” รันเสียงเครือ
“ยอมรับความจริงสิรัน”
“รันไม่ยอม รันไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอก รันไม่ยอมปล่อยให้ดินจากรันไปเป็นอันขาด ดินจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ดินสัญญากับรันแล้วไม่ใช่หรือว่าจะอยู่กับรันจะปกป้องรัน ถ้าดินไม่อยู่แล้วดินจะทำตามสัญญาได้ยังไง คนบ้า โกหกหลอกลวงรันอีกแล้ว ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง...” รันร้องไห้แล้วก็ทุบดินก่อนจะกอดดินแน่นเหมือนไม่ยอมให้ไปไหน
“รัน ผมต้องไปแล้วล่ะ ไม่งั้นอาจจะไม่ทันเวลา”
“ถ้างั้นรันจะไปด้วย ระหว่างทางเราอาจจะช่วยกันคิดหาวิธีการใหม่ออกก่อนก็ได้”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ค่ะ ที่ดินรอดตายมาได้ก็ฝีมือรันไม่ใช่หรือ”
ดินจำยอมความมุ่งมั่นของรัน ทั้งสองขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ของตำรวจแล้วขับออกไป
บอสพาไพศาลหนีออกมาจากงาน แต่ประเสริฐเลขารัฐมนตรีโผล่มาดักไพศาลไว้แล้วชักปืนออกมาขู่ “ผมคงให้ท่านไปไหนไม่ได้หรอกครับ”
บอสทำท่าจะเข้าไปเล่นงานประเสริฐ แต่ประเสริฐยิงบอสจนล้มลง
ไพศาลตกใจต่อว่าประเสริฐ “ผมไม่คิดเลยนะว่า คนดีๆ ที่รักประเทศชาติและทำดีมาตลอดจะมาคิดร้ายวางแผนฆ่าคนมากมายอย่างนี้ คุณทำเพื่ออะไรกัน”
“ก็เพื่อให้คนไทยทุกคนได้อยู่อย่างเป็นไทย ไม่ตกเป็นทาสของนายทุนต่างชาติยังไงละครับ”
“คุณเพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว เราต้องเปิดใจกว้างรับเอาสิ่งดีๆ เข้ามาเพื่อหาทางพัฒนาให้เศรษฐกิจดีขึ้น คนไทยจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”
“เราดีขึ้นได้ด้วยตัวของเราเองครับ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาไอ้คนอื่นที่มีแต่จะดูถูกเรา กดขี่เรา ไม่เคยให้เกียรติ เห็นเราเป็นแค่เครื่องมือในการหาเงินให้มันร่ำรวย”
“แล้วคุณถึงกับต้องฆ่าทุกคนอย่างนั้นเลยหรือ”
“พวกนายทุนน่ะ มีแต่พวกหน้าเลือดเห็นแก่เงิน เหยียบย่ำกดขี่ข่มเหงคน ไม่เคยเห็นว่าคนจนกว่าเป็นคน สมควรตายกันไปให้หมดแล้วละครับ”
“คุณมันบ้าไปแล้ว ผมคงคุยกับคุณไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ”
“ท่านต่างหากที่หน้ามืดตามัว คุยไม่รู้เรื่องแล้ว และผมเองก็หมดเรื่องที่จะคุยกับท่านแล้วด้วย” ประเสริฐยกปืนจะยิงไพศาล แต่บอสที่ล้มอยู่ที่พื้นยกปืนยิงประเสริฐตายซะก่อน
ร๊อคกับคุกกี้ช่วยกันคำนวณวิถีของจรวดที่กำลังพุ่งตรงมา ดินขี่มอเตอร์ไซค์มาแต่น้ำมันหมดรถดับ
“มาน้ำมันหมดอะไรกันตอนนี้นะ...รัน ผมต้องวิ่งไปแล้ว” ดินบ่นพลางจอดรถ
“รันก็จะวิ่งไปกับดินค่ะ”
รันมองหน้าดิน ทั้งสองวิ่งกันไป ดินพารันวิ่งไปตามทาง รันเหนื่อยหยุดหอบหายใจ
“ไหวมั้ยรัน”
“ไหวค่ะ อย่าหยุดสิ” รันฝืนทนวิ่งไปกับดิน รันรู้สึกแพ้ท้องผะอืดผะอม แล้วก็วิ่งไปอ้วกข้างทาง