บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 12
หมอบอกอัมพร “โชคดีนะครับที่คนไข้มีประวัติการรักษาอยู่ที่นี่พอดี”
“เขาเป็นโรคนี้มานานแล้วเหรอคะคุณหมอ”
“ตั้งแต่ขวบกว่าๆ ครับ”
อัมพรเสียใจ ในฐานะแม่เธอไม่ได้ดูแลเลือดในอก “แล้วรักษาให้หายได้ไหมคะ”
“รู้สึกผู้ปกครองของคนไข้มาแล้วครับ”
อัมพรหันไปมอง แย้มรีบเดินเข้ามาแต่ไกล หมอผละจากอัมพรไปหาแย้ม อัมพรหลบไปทันที ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับแย้ม แย้มไหว้หมอ พูดคุยกันเรื่องอาการยงยุทธ
อัมพรหลบมุมแอบดูอยู่
แย้มเข้ามาในห้อง ห้องพักฟื้นคนไข้ในแผนกฉุกเฉิน ซึ่งยงยุทธนอนพักฟื้นอยู่ “ยงยุทธ”
“คุณย่า”
“พอโรงพยาบาลโทรศัพท์ไปบอก ย่าก็รีบมาเลย ยาหมดทำไมไม่บอกย่า”
“ผมคิดว่าผมไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่อยากให้ใครมาล้อว่าผมเป็นคนขี้โรค”
“โธ่..แล้วนี่ถ้าเกิดส่งมาถึงหมอไม่ทัน จะทำยังไง..ถ้าหลานเป็นอะไรไป ย่าจะเสียใจที่สุดนะ รู้ไหม”
“ผมขอโทษครับคุณย่า”
แย้มลูบหัวยงยุทธ ”แล้วนี่ใครเป็นคนช่วยส่งหลานมาโรงพยาบาล อาจารย์ที่โรงเรียนใช่ไหม”
“ไม่ใช่หรอกครับ..เป็นคุณน้าคนนึง”
“ใครกันน้อ ช่างมีน้ำใจ หลานจำหน้าเขาได้ไหม เผื่อเจอกันวันหลังย่าจะได้ขอบใจเขา”
อัมพรที่หลบอยู่มุมนึงไกลออกไป เห็นแย้มประคองพายงยุทธเดินออกมา
“หิวไหมลูก..อยากกินขนมอะไรไหม ย่าจะซื้อให้”
“ไม่ครับ”
“เดี๋ยวกลับบ้าน นอนพักซะ อยากกินอะไร ย่าจะทำให้กิน”
“คุณย่าไปส่งผมที่โรงเรียนดีกว่าครับ ผมกลัวเรียนไม่ทันเพื่อน”
“หลานย่าเก่งกว่าใครอยู่แล้ว ลาซักวันไม่เป็นไรหรอก”
ยงยุทธหันไปเห็นอัมพร “คุณย่าครับ คุณน้าคนนั้นแหละครับที่ช่วยผม”