บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 7 หน้า 4
ลือพงษ์กินข้าวกับพ่อแม่
นกเล็กเปรย “ฤทธิ์เดชขนาดนี้ ใครเอาไปเป็นสะใภ้ไม่บ้าก็โง่แล้ว”
ลือพงษ์แก้ตัวแทน “เขาพี่น้องกัน ยังไงก็ต้องช่วยกันสิแม่”
“ทะเลาะตบตีกับคนวัยเดียวกันก็ว่าเหลือรับแล้ว นี่อะไร้ ไม่เห็นหัวหงอกหัวดำ แม่แย้มเขาก็รุ่นเดียวกับแม่มัน ยังงี้มันไม่ไหวหรอกนะ”
“เลิกคุยเรื่องนี้เหอะ”
โกตาไม่ยอมให้เปลี่ยนเรื่อง “ลื้ออย่าทำตัวหนีปัญหา ยังเรื่องผู้ชายที่ขับรถเก๋งมาส่งมันอีกล่ะ ลื้อจะว่ายังไง”
“ฉันจะคุยกับอุไรเขาเอง”
นกเล็กพูดด้วยอคติ “ไม่ต้องคุยแล้ว ขนาดนั่งรถมากับผู้ชายอื่นได้ มันก็คงไม่ได้จ่ายค่ารถเป็นเงินหรอก คนทั้งหนองนมวัวเขาพูดยังไงกัน หัดเงี่ยหูฟังซะบ้าง”
ลือพงษ์วางช้อน อิ่มข้าว ลุกขึ้น
โกตาไม่พอใจ “ลื้อจะไปไหน จะไปหามันอีกเหรอ มีสมองหัดคิดเองซะบ้าง ผู้หญิงหยำฉ่ายังงี้ ถ้าลื้อยังคิดจะแต่งงานกับมันอยู่ อั๊วก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
นกเล็กได้ทีสำทับ “ถ้าเอ็งยังขืนไปมาหาสู่มันอีก ได้เห็นดีกันแน่”
ลือพงษ์ขัดใจ ขึ้นบันไดกลับไปห้องตัว โกตา นกเล็กได้แต่มองหน้ากัน
อัมพรนั่งพิงเสาร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในห้อง แผลมีดบาดใส่ยาไว้ไม่ได้ปิดแผล
อ่ำเคาะประตูเรียก “อัมพรเอ๊ย ออกมากินข้าวกินปลาเถอะลูก อัมพร” อ่ำอ่อนใจ เดินออกมา อุไรนั่งกอดเข่ากัดฟันกรอด ด้วยความแค้นอยู่อีกมุม “อุไร เอ็งไปเรียกพี่เอ็งออกมากินข้าวซะหน่อยเถอะ”
“ปล่อยเขาไปซักพักเหอะแม่ บังคับให้เขากินยังไงเขาก็คงกินไม่ลงหรอก” อ่ำได้แต่ถอนใจ อุไรแค้น “ฉันภาวนาให้อีแย้มมันตกที่นั่งเดียวกับพี่อัมพรบ้าง มันจะได้รู้สำนึก เจ้าประคู้ณ ขอให้มันถูกพรากลูกไปจากอก”
“ลูกมันโตป่านนั้น ใครจะมาพรากมันไปได้”
“ความตายไงแม่ ฉันภาวนาให้ไอ้ยูร อียอมมันตายห่าตายเหว ภายในวันสองวัน”
“ไม่ดีนะ เอ็งอย่าทำอย่างนี้ แช่งชักหักกระดูกคนอื่นมันไม่ดี มันทำกรรมอะไรไว้ มันก็จะได้รับกรรมของมันเอง”
“แล้วต้องรอให้ถึงชาติหน้าเหรอแม่ มันนานเกินไป มันต้องเห็นกัญชาตินี้แหละ”
แย้มเดินเข้ามา ประแป้งน้ำใส่คอใส่แขน เพิ่งอาบน้ำเสร็จ พะยอมนั่งกอดเข่าอยู่ชานบ้าน
“พี่เอ็งมันไปไหน”
พะยอมห้วน ไม่พอใจ “ไม่รู้”
“พูดให้มันดีๆ นะอียอม พูดกะแม่กะเชื้อนะมึง” พะยอมเมินหน้าหนี แย้มนึกๆ “เอาไงดีหว่า ขืนมึงเลี้ยงไอ้ยงยุทธมันต่อไป พวกมันต้องพากันมาแย่งอีกแหงๆ”