บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 9 หน้า 5
“แล้วตกลงเรื่องของฉัน หมวดว่ายังไง ฉันยินดีออกเงินช่วยเติมน้ำมันให้ อยากไปซะตอนเย็นนี้เลย เพราะฉันเชื่อว่าอีแย้มมันคงยังไม่ไหวตัว อีกอย่าง ถ้ามีตำรวจไปด้วย ป้าย้อยแกคงกลัวบ้างล่ะ”
“ถ้าคุณได้ลูกคืนมาแล้ว เขาจะไม่ตามมาแย่งคืนไปอีกเหรอ”
“ถ้าได้ลูก..ฉันจะเอาไปหลบที่บ้านญาติของฉันที่เมืองกาญจน์”
“มันไกลมากเลยนะ.. ถ้าได้มาจริง ๆ เอาไปอยู่บ้านผมก่อนก็ได้”
“จริงเหรอ”
“ถ้าได้นะ”
“ต้องได้..ยังไงก็ต้องได้”
ที่ห้องคนไข้รวม โรงพยาบาล หมอเสียบเข็มให้น้ำเกลือเข้าแขนประยงค์ที่นอนนิ่งสงบราบคาบ
สุดา ประยูร ยืนมองอยู่ห่างๆ มุมนึง..กังวลหนัก
ประยูรเดินมองหาของกินและเห็นทวีเดินตามอัมพรอยู่ในตลาด อัมพรหันมายิ้มให้ทวีเป็นระยะ ประยูรคิ้วขมวด เดินตรงเข้าไปหา ดักขวางหน้าอัมพร
อัมพรชะงัก เมื่อเห็นประยูร “ยูร”
“ถึงว่า..ทำไมพี่ไม่คิดจะไปให้กำลังใจพี่ยงค์.. ก็เพราะยังงี้นี่เอง” ประยูรมองไปทางทวีที่อยู่ข้างหลังอัมพร
“มันไม่ใช่อย่างที่เอ็งเข้าใจหรอกนะยูร”
“ไม่ใช่แล้วมันคืออะไร พี่รู้ไหม ตอนนี้พี่ยงค์นอนละเมอเพ้อถึงพี่อยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล พี่ยงค์เขารักพี่มากนะ.. แต่นี่.. ผมไม่คิดเลยว่าความรักที่พี่ยงค์มีให้พี่ตลอดมา มดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ถนอมไว้แต่ในเรือน มันจะเปลี่ยนแปลงได้เร็วขนาดนี้”
“ถ้าพี่จะเปลี่ยนไป มันก็ไม่ใช่เพราะธาตุแท้ของพี่ เอ็งก็น่าจะรู้ดีว่าเรือนพี่แตกก็เพราะใคร อย่าให้พี่ต้องขุดคนที่บ้านเอ็งขึ้นมาจาระไนความร้ายเลยนะ ไปเถอะค่ะ.ผู้หมวด”
ทวียิ้มให้ประยูร ก่อนจะเดินตามอัมพรออกมา
อัมพรชะงัก แล้วตัดสินใจเดินกลับมาหาประยูรที่ยังจ้องเขม็งอยู่ “ยูร... พี่จะบอกอะไรให้ก็ได้นะ ว่าพี่จะไปไหน กำลังจะทำอะไร” ประยูรนิ่ง “พี่มาวานคุณตำรวจให้ไปหาบ้านป้าย้อย บอกตามตรงพี่ไม่รู้หรอกว่าบ้านแกอยู่ไหน แต่ถ้ายูรพอนึกถึงหัวอกคนที่ต้องถูกพรากลูกพรากแม่ ยูรช่วยบอกพี่ได้ไหม พี่อยากเจอลูก พี่อยากได้ลูกพี่คืน”
ประยูรรับรู้ถึงความตั้งใจจริงของอัมพร
สำลีมาบอกแย้มที่บ้าน “ตอนนี้คนทั้งหนองนมวัวเขารู้กันหมดแล้วว่าอีอุไรมันท้อง”
“แล้วอีนกเล็กมันว่ายังไง”
“จะว่ายังไง มันก็ไล่ตะเพิดเอาน่ะสิ ใครยอมรับก็โง่ยิ่งกว่าควายแล้ว”