บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 2 หน้า 2
ประยงค์อึ้ง “อัมพร... ที่นี้ไม่มีใครช่วยแม่แกทำนาได้เลยนะ”
“บ้านแม่ฉันก็ไม่เหลือใครเหมือนกัน ลำพังแม่คนเดียวจะทำไหวได้ยังไง พี่ไปกับฉันเถอะ”
“จะไปได้ยังไงอัมพร”
“ถ้าพี่อยากได้นาสี่สิบไร่ที่แม่พี่แกออกปากมาน่ะ ฉันบอกได้เลยว่าถ้าพี่ไปกับฉันเราจะได้มากกว่านั้นแน่”
“พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกอัมพร จะให้พี่ทิ้งแม่แกไปได้ยังไง”
“พี่กลัวแม่พี่ขนาดนี้เลยเหรอ”
“แม่ ยังไงก็เป็นแม่นะอัมพร ขืนพี่ไปก็เท่ากับเป็นลูกอกตัญญู” อัมพรน้ำตาซึม หันหน้าหนี “อดทนไปอีกหน่อยเถอะ พี่รู้ว่าอัมพรคับข้องใจ แต่อีกสักพักแม่แกก็คงเลิกติดใจกับเรื่องที่มันแล้วไปแล้วเองแหละ อย่างน้อยแกก็คงเห็นแก่หลานมันบ้างล่ะ”
วันต่อมา อ่ำ อุไร เข้ามาหน้าบ้านแย้ม
อุไรตะโกนเรียก “พี่อัมพร.. พี่อัมพร”
อ่ำช่วยเรียก “อัมพรเอ๊ย อัมพร”
พะยอมโผล่ออกมา ท่าทางเลิ่กลั่ก
“พะยอม..อามาเยี่ยมอัมพรมันน่ะ ทำแกงเลียงมาให้มันด้วย ขออาขึ้นไปดูหลานหน่อยได้ไหม”
แย้มก้าวพรวดออกมา “ไม่ได้”
“แม่แย้ม ฉันแค่อยากเห็นหน้าหลานบ้าง”
“ถ้าไม่ได้เห็นหน้ามัน จะพาลขาดใจตายให้ได้เลยรึเปล่าล่ะ”
“แม่แย้ม”
“ถ้าเป็นยังงั้น มึงก็ฝันไปเหอะอีอ่ำ มึงจะไม่มีวันได้เห็นหน้ายงยุทธมันหรอก”
ชาวบ้านใกล้เคียงเริ่มออกมาดูเพราะได้ยินเสียงดัง
อุไรไม่พอใจ “ตัวเองเบ่งยงยุทธมันออกมารึก็เปล่า นี่ก็ยายมัน น้ามันเหมือนกัน กีดกันกันยังงี้ มันใจร้ายใจดำผิดมนุษย์มนาไปแล้ว ป้าแย้ม”
อ่ำพยายามปรามอุไรให้สงบปากคำ
“อีไร มึงด่ากูเป็นสัตว์งั้นเหรอ”
“ก็แล้วแต่จะคิดละกัน”
“อีสารเลว อีเด็กเมื่อวานซืน ไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ ออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้ ผัวมึง พ่อมึงทำอะไรไว้กับกู กูไม่มีวันลืม กูเผาพริกเผาเกลือสาปแช่งโคตรเง่าพวกมึงทุกวัน พวกมึงต้องเจอแต่ความฉิบหายวายวอด”
อุไรโต้กลับ “ฉันเองก็กรวดน้ำคว่ำขัน ชาตินี้ชาติหน้าชาติไหนๆ ก็ขออย่าให้ได้เจอยักษ์มารอย่างป้าแย้มเหมือนกัน”
แย้มไล่ “ไป้! มึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้”
“อุไร ไปเหอะ เขาไม่ให้เข้าก็อย่าไปเซ้าซี้”