บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 2 หน้า 5
ลือพงษ์ออกรถต่อ แต่สายตาอยู่ที่อุไรอย่างหวานฉ่ำ “ตัวเองตัดเสื้อให้เค้ารึยัง”
“ตัดแล้ว แต่ยังไม่ได้เย็บ”
“อีกนานไหม”
“ไม่นานหรอก ให้ผ่านเรื่องกวนใจที่บ้านไปก่อน คงมีสมาธิทำงานมากขึ้น”
“อย่าให้เค้ารู้นะว่าตัวเองมัวไปตัดให้คนอื่นอยู่”
“บ้าสิ.. เค้ามีใครที่ไหน”
“ที่ไหน ก็ลูกชายเจ้าของโรงเรียนสอนตัดเสื้อไง มันชอบตัวเอง เค้าดูออก”
“เขาไม่เอาลูกชาวนาไปทำพันธุ์หรอก”
“พูดยังงี้แปลว่าชอบเขาอยู่ละสิ”
“บ้า.. มีตัวเองอยู่แล้ว เค้าจะไปสนใจคนอื่นทำไม”
“ให้จริงเหอะ”
“แล้วมาหาเรื่องกันทำไมเนี่ย คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่”
“ก็เค้ารักตัวเองมาก ตัวเองก็รู้ รักมากก็ยิ่งหวงมาก แล้วก็อยากแต่งงานจะแย่อยู่แล้ว อุตส่าห์ไม่ติดทหารหลงดีใจ นึกว่าจะได้แต่งเดือนสิบสอง ก็มาเป็นยังงี้ซะอีก” ลือพงษ์เอื้อมมือมากุมมืออุไรไว้ จบภาพอุไร
ผู้โดยสารมีขึ้นมาเพิ่ม พะยอมจึงต้องขยับเข้านั่งชิดด้านในสุด
พะยอมมองผ่านกระจกใส เห็นลือพงษ์กุมมืออุไรไว้ ทั้งคู่ดูรักกัน หวานชื่น พะยอมเมินหน้าหนีภาพที่เห็นด้วยความรู้สึกปวดใจ
อุไรกับลือพงษ์พูดคุยกันกระหนุงกระหนิง
“ปีนี้ยังไม่ได้แต่ง ตัวเองก็บวชให้แม่ ให้เดตัวเองก่อนสิ”
“ไม่อยากบวช เดเขาก็ไม่ได้บังคับ เขาบอกว่าเขาก็ไม่ได้บวช เขายังเอาดีได้เลย” ลือพงษ์จะดึงมืออุไรมาหอม อุไรชักมือออก แต่ลือพงษ์ยื้อไว้
“ขับรถไป ทางเป็นหลุม”
“จำหลุมได้ทั้งถนนแล้ว ..นะ..นะ”
“อดทนอีกหน่อย”
“ทนจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ก็ต้องทน แล้วก็ห้ามไปยุ่งกับคนอื่นด้วย”
“ก็ตัวเองน่ะ...หวงตัว” ลือพงษ์ดึงมืออุไรมาหอมได้สำเร็จ
อุไรชักมือออกแล้วกระถดหนีไปนั่งชิดหน้าต่าง ลือพงษ์แกล้งทำหน้าเซ็ง อุไรก็ไม่สนใจ