บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 4 หน้า 3
ที่บ้านอ่ำ อุไรยังอารมณ์เดือดค้าง เตะตะกร้าผ้ากระเจิง “อยากบีบคออีแก่นี่ให้ตายคามือจริงๆ เราจะทำยังไงถึงจะเอาหลานออกมาได้ล่ะ แม่..พ่อมันก็ไม่รู้หายหัวไปไหน เวร”
.”ใจเย็นๆ อารมณ์เย็นๆ ค่อยกลับไปคุยกันใหม่”
“คนอย่างอีแย้ม มันไม่มีวันเย็นหรอกแม่”
“เอ็งมันก็ใจร้อน ถึงกับจะเผาเรือนเขา ดีที่เขาไม่เอาเข้าตะราง ไม่งั้นวุ่นวายกันกว่านี้”
“ตะรางก็ตะรางสิ ฉันไม่กลัวหรอก ให้มันรู้ฤทธิ์กันซะบ้าง”
“แค่นี้มันยังทุกข์กันไม่พอรึไง”
อุไรชะงัก หันไปทางอัมพรที่ยังร้องไห้กระอืดๆ “พี่ก็เลิกร้องได้แล้ว ร้องแล้วมันได้อะไรขึ้นมา”
อ่ำเตือน “อุไร”
อุไรหัวเสีย ขึ้นเรือนไป อัมพรเอาแต่ร้องไห้
พะยอมวางหลานลงทั้งเบาะ เพราะหยุดร้องแล้ว
แย้มเปรย “เดี๋ยวไอ้ยงค์กลับมา กูจะให้มาผูกเปลกับขื่อนี่”
“แม่จะเอายงยุทธมันมาเลี้ยงในห้องนี่จริงๆ เหรอ”
“ก็เออสิวะ มึงน่ะแหละต้องช่วยกูเลี้ยง”
“แม่..”
“มึงไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะไม่มีเวลาหาผัว กูสั่งให้ทำอะไรก็ทำไป..เดี๋ยวถ้ามันตื่นขึ้นมาร้องอีก มึงก็ชงนมนั่นให้มันกิน นมวัวคงดีกว่านมแม่ของมัน”
ที่บ้านโกตา ลือพงษ์ถามแม่ “แม่ไปเห็นกับตารึเปล่า”
“แค่ได้ยินเขาเล่าให้ฟัง แม่ก็ใจสั่นแล้ว ขืนไปเห็นกับตามีหวังเป็นลมตาย”
“แต่ป้าแย้มก็ใช่ย่อยนะแม่ ปากแกยิ่งกว่าตะไกร”
“แต่มันก็น่าจะรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง นี่ไม่มีลดราวาศอกเลย แถมเผาบ้านเขาซะอีก แม่บอกตามตรงนะ แม่ไม่สบายใจเลย”
“ไม่สบายใจเรื่องอะไรแม่”
“ก็เอ็งชอบพอกับอุไรมันอยู่ ไม่ใช่เรอะ”
ลือพงษ์ยังหัวเราะออก “ใครร้ายมา เราก็ต้องร้ายตอบ คนอย่างอุไรนี่สิดีแม่ ฉันชอบ”
“แต่แม่ไม่ชอบ แม่กลัว สักวันแม่มิถูกถอนหงอกไปด้วยเรอะ”
“แม่คิดมากไม่เข้าเรื่อง”
“ไม่รู้ล่ะ ผู้หญิงอย่างนี้แม่ไม่อยากได้มาเป็นสะใภ้หรอกนะ”
ลือพงษ์กร่อย นกเล็กเดินหนีออกไป