บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 23 หน้า 5
หทัยรัตน์ ระพีพรรณรีบเข้ามา แย้มเงื้อง่า สุดา ยื้อดึงห้าม
อุไรตัดบท “หลานมึงอยู่ไหน ก็เรื่องของหลานมึง พวกกูไม่รู้ไม่เห็น”
“อีตอแหล”
สุดาห้าม “แม่...อย่ามีเรื่องมีราวเลย พวกมันทั้งนั้นนะในนี้”
แย้มพลุ่งพล่านปัดป้องจนสุดาโดนลูกหลงไปหลายดอก สุดาชักฉุน ปล่อยแย้มหวังให้โดนฝ่ามือฝ่าตีนอุไรเลย
อุไรท้า “งั้นมึงก็เข้ามาเลย เข้ามา”
“เพราะมึง มันถึงเป็นยังงี้” แย้มพุ่งเข้าผลักอกอุไร
อุไรตอบโต้ ผลักกลับจนแย้มเซล้มลงกับพื้น “เพราะมึงต่างหากอีแย้ม มึงสร้างกรรมนี้เอาไว้เอง แล้วเป็นยังไงล่ะ สมน้ำหน้ามึงแล้วที่ยงยุทธมันหนีมึง มึงต้องเป็นฝ่ายตามหามันบ้างแล้ว มึงพรากลูก พรากแม่เขามาสามสิบปี มึงจะได้รู้รสชาติของมันบ้างละทีนี้ สะใจกูจริงๆ” แย้มกรีดร้องคลุ้มคลั่ง “ต่อให้มึงพลิกแผ่นดินหา กูบอกได้เลยว่ามึงไม่มีวันได้เจอหน้าหลานมึงหรอก”
อ่ำปรามลูกสาว “พอแล้วอุไร พอเถอะ แม่ขอละ แม่แย้มตั้งสติให้ดี ยงยุทธมันคงไม่ไปไหนไกลหรอก”
แย้มตะเกียกตะกายลุกขึ้น “มึงไม่ต้องมาสอนกู พวกมึงสมรู้ร่วมคิดกันทั้งนั้น” แย้มชี้หน้ากราด แล้วเซซังปราดไปถึงหน้าที่ตั้งศพ ตะโกนลั่น “อีอัมพร มึงไม่มีทางชนะกูไปได้หรอก อีคนจัญไร”
แย้มถีบรูปอัมพรที่ตั้งบนขาหยั่ง ทวี ธนา ปราดเข้ามาไม่ทัน...รูปล้มกระจาย สุดารีบเข้ามาฉุดดึงแย้มที่บ้าเลือดออกไป
อุไรพุ่งตามพร้อมตบลุย แต่ถูกดึงยื้อเอาไว้ “อีแย้ม อีนรกส่งมาเกิด...อี”
ในความอลหม่านรุนแรงที่ค่อยๆคลี่คลายลง ธนาค่อยๆ ประคองเก็บรูปอัมพรขึ้นมาจากพื้น ธนาเก็บความโกรธเกลียดเลือดขึ้นหน้าเอาไว้ ยิ่งสงสารแม่เพราะเข้าใจแล้วว่าทั้งชีวิต แม่ต้องพบเจออะไรมาบ้าง
รถปวริศ แล่นเข้ามาในบริเวณวัด สุดาพยายามฉุดดึง แย้มที่ยังเดือดเลือดพล่านกลับออกมาที่รถ
“ปล่อยกู กูบอกให้ปล่อยกู”
“บนนั้นน่ะพวกมันทั้งนั้นนะแม่ ถ้ามันรุมเอาจะทำยังไง”
“กูไม่กลัว ลูกกูหลานกูเป็นตำรวจ กูจะจับมันเข้าคุกให้หมดเลย”
ปวริศ ประยูรรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้ามา
สุดาโล่งอก “ทำไมมากันช้านัก เมื่อกี้แทบจะเอาตัวไม่รอด”
ประยูรกลุ้ม “โทรไปก็รีบมานี่แหละ รู้ว่าจะมีเรื่องแล้วพาแม่มาทำไม”
“ขืนไม่พามาฉันก็โดนด่า”