บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 28 (ตอนจบ) หน้า 5
ปวริศเรียก “ยงยุทธ…”
ยงยุทธนิ่งเฉยเหมือนไม่รับรู้
ระพีพรรณบอกปวริศ “ตัวเองเก็บจานชามพวกนั้นเข้าไปไว้ในครัวนะ จะได้ล้าง เค้าจะขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าลงมาซัก”
ยงยุทธห้าม “ไม่ต้องมาพยายามทำอะไรทั้งนั้น”
“นายจะมามัวปล่อยเนื้อปล่อยตัวปล่อยเวลาให้ผ่านไปวันๆ ยังงี้ฉันว่าไม่เข้าท่านะยงยุทธ”
ระพีพรรณปรามปวริศด้วยสายตาว่าระวังคำพูดที่อาจจะแรงไป “ออกไปหาอะไรกินกันไหมยงยุทธ”
ยงยุทธเอ่ยปากไล่ “กลับกันไปเถอะ เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”
ระพีพรรณหว่านล้อม “ยุทธอยู่คนเดียวในโลกนี้ไม่ได้หรอกนะ อย่าลืมความจริงอย่างนึงยุทธยังมีญาติพี่น้อง มีเพื่อน”
“แต่เรามันคนบาปหนา…เกิดมาก็สร้างแต่ปัญหาให้ทุกคนไม่จบไม่สิ้น”
ปวริศด่า “คิดอะไรอย่างนั้นวะ”
“ฉันมันคนน่ารังเกียจ อกตัญญู อยู่ใกล้ใครก็เป็นมารความสุข อย่างนี้แล้ว ฉันไม่ควรอยู่คนเดียวในโลกนี้รึไง”
“ตอนนี้ยังไงยุทธก็อยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ ต้องมีเพื่อน อย่างน้อยก็ได้พูด ได้คุยกันก็ยังดี”
“แล้วเพื่อนคนนั้นควรเป็นใครล่ะ…ระพี”
ระพีพรรณ ปวริศ พูดไม่ออก ได้แต่มองหน้ากัน รู้ดีว่ายงยุทธหมายถึงหทัยรัตน์ ยงยุทธยิ้มเหมือนเย้ยหยันชีวิตตัวเอง
อ่ำอธิบายให้ระพีพรรณฟัง “ลูกเข้าใจความรักผิดแล้วลูกเอ๊ย… รักอย่างที่ลูกรักมันมีแต่ความทุกข์ ความทรมาน”
“ระพีไม่รู้จะช่วยเขายังไงแล้วนะคะยาย”
อุไรแทรกขึ้น “พูดไปพูดมามันก็ไม่พ้นบาปที่บางคนมันก่อเอาไว้หรอก… ขนาดตายไปแล้วยังทำให้คนอื่นเดือดร้อนลงนรกไปด้วย”
อ่ำปราม “จะไปพูดถึงเขาทำไม อุไร”
“ก็รึมันไม่จริงแม่ มันอยู่ที่อีแย้มน่ะแหละ เลี้ยงดูสั่งสอนอะไรยงยุทธมันมา มันถึงได้เป็นยังงี้”
อ่ำตัดบท “แล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ คนที่ยังอยู่ต้องช่วยกันประคับประคองให้ตลอดรอดฝั่งต่างหาก”
ยงยุทธ ยังนั่งอยู่ที่เดิม อารมณ์เดิม
หทัยรัตน์หิ้วถุงของกินเข้ามา “ยุทธ…” ยงยุทธนิ่ง “รัตน์ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้…”
ยงยุทธค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง “ทำยังงี้ต้องการอะไร”