บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 14 หน้า 2
“ฉันได้แต่มองดูลูกไกลๆ เท่านั้นแหละแม่ ถ้าลูกเห็นฉัน เขาก็จะเลี่ยงไปทางอื่น ฉันเองก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ ฉันกลัวลูกจะเกลียดฉันมากไปกว่านี้”
ลือชัยนอนบนเตียง ผ้าพันแผลเต็มตัว แย้ม พะยอม นั่งเฝ้า ลือพงษ์เปิดประตูเข้ามา
“พ่อ...”
แย้มประชด “ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ”
“พะยอมโทรบอกผมเองว่าลูกมันไม่เป็นอะไรมาก แค่ถลอกปอกเปิก”
“ใครจะไปรู้มันอาจจะช้ำใน สมองบวมก็ได้”
“ทำไมแกขี่รถไม่สวมหมวกกันน๊อค”
ลือชัยจ๋อย
แย้มเข้าข้างหลาน “ลูกมันเป็นวัยรุ่น จะบังคับให้มันสวมได้ยังไง มันร้อนมัน”
“ถ้างั้นแกก็จำเป็นบทเรียนเอาไว้ เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป”
“พูดยังงี้นี่ ไม่รักลูกเลยนี่หว่า มันจะตายโหงตายห่ายังไงก็ไม่คิดจะดูดำดูดีเลยใช่ไหม”
พะยอมไม่อยากฟัง “พอเถอะแม่”
แย้มพาล “หรือพอรู้ว่าจะเป็นคดีกับเมียเก่า ก็กลัวจนหัวหด ..ลูกโตจนป่านนี้แล้วยังจะมีเยื่อใยกับมันอีกเหรอ”
“แม่ หนูเบื่อจะฟังแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องนี้ซะที” พะยอมระเบิดอารมณ์แล้วเดินหนีออกไปจากห้องทันที
ลือพงษ์นิ่งลูกเดียว
แย้มยังไม่ยอมหยุด “ยังไงก็ต้องเอาเรื่องมัน อย่างน้อยมันก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล ค่าทำขวัญมาซักล้านนึง”
“ไอ้ชัย.. แกเข็ดรึยัง ทีหลังจะขี่รถประมาทยังงี้อีกไหม”
ลือชัยส่ายหน้า “ผมเข็ดแล้วพ่อ”
ลือพงษ์หันไปบอกแย้ม “จบเรื่องกันไป ต่างคนต่างอยู่เถอะครับ” ลือพงษ์เดินออกไปอีกคน
“ไม่มีทางหรอกโว้ย”
“ยาย..แม่เป็นเมียหลวงหรือเมียน้อยพ่อ”
ที่บ้านอัมพร ธนาวุ่นวายกับการอัดเพลงลงเทปคาสเส็ท
มยุรีย์ เปิดประตูเข้ามา “พี่ธนา.. แม่ให้มาตามไปกินข้าว”
“เออ เดี๋ยวตามลงไป”
“ไม่ได้ ต้องไปเดี๋ยวนี้”
“งั้นตักราดข้าวขึ้นมาให้พี่หน่อยสิ”
“เรื่องอะไร อยากกินก็ลงไปเอง ธนาไม่โต้ตอบจนมยุรีย์แปลกใจ เดินเข้ามาดูใกล้ๆ “อัดเพลงให้ใครน่ะ”
“ยุ่งน่า”