บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 3
“พ่อจะให้จับตาดูมันทำไม แม้แต่หน้ามัน ฉันยังไม่อยากจะมอง”
“นังคำแก้วมันเกิดวันสุริยคราส วันนั้นพายุถล่มทั้งหมู่บ้าน เจ้าแม่นาคีออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คน ข้ากำลังสงสัยว่านังคำแก้วจะเป็นบริวารเจ้าแม่นาคีมาเกิด”
“ถ้างั้นนังคำแก้วมันก็ไม่ใช่คนน่ะสิ! เกิดนังนั่นมันกลายร่างเป็นงูขึ้นมา มันจะไม่ฆ่าฉันเหรอพ่อ”
“ตราบใดที่สวมแหวนพิรอด ก็ไม่มีวันที่งูตัวไหนจะทำอะไรเอ็งได้”
ลำเจียกก้มมองที่แหวนพิรอดอย่างเป็นที่พึ่ง “อีนี่มันตัวเสนียด กาลีบ้านกาลีเมือง ไม่รู้จะปล่อยให้มันลอยหน้าอยู่ในดอนไม้ป่าทำไม” ลำเจียกยิ่งจงเกลียดจงชังคำแก้วยิ่งขึ้น
คำปองถือตะกร้ามันสำปะหลังเข้ามา คำแก้วกำลังเอาเตารีดแบบใส่ถ่านรีดเสื้ออยู่ มีตะเกียงน้ำมันก๊าดจุดให้แสงสว่าง คำปองเห็นเงาคำแก้วที่ข้างฝาเรือนเป็นงูตัวใหญ่มีหงอนก็ตกใจ จนตะกร้ามันร่วงลงกับพื้น คำปองขยี้ตาตัวเอง เพ่งดูเงาคำแก้วอีกครั้ง กลับกลายเป็นปกติ
คำแก้วหันมา “แม่... ฉันบอกแล้วไง ตะกร้ามันหนัก เดี๋ยวฉันยกขึ้นมาเอง”
คำปองเสียงสั่น “มะ...ไม่เป็นไร แม่ยกไหว” คำปองเก็บหัวมันที่กระจายเกลื่อนพื้นใส่ตะกร้า “เกิดสุริยคราสทีไร แม่ใจคอไม่ดีเลย กลัวจะเกิดเรื่องเหมือนเมื่อ 19 ปีก่อน”
“แม่อย่ากลัวไปเลย ถ้าไม่มีใครลบหลู่เจ้าแม่นาคีก็คงไม่เกิดอะไรขึ้น”
“แม่เสียพ่อเอ็งไปคนนึงแล้ว ไม่อยากต้องเสียเอ็งไปอีกคน”
“แม่บอกว่าฉันเป็นลูกเจ้าแม่นาคี เจ้าแม่ก็ต้องปกปักรักษาคุ้มครองฉัน ไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอะไรง่ายๆ หรอก”
“คำแก้วเอ๊ย...ตั้งแต่เกิดมา เอ็งก็ไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ” คำปองลูบหัวคำแก้วอย่างเอ็นดู
“ฉันต่างจากเด็กคนอื่นยังไงเหรอจ๊ะ”
คำปองเล่าย้อนเหตุการณ์ในอดีตให้ฟัง
คำปองพรวนดินอยู่ที่หลังบ้าน ใกล้ๆ มีเปลผูกอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ คำปองพักเหนื่อย เข้ามาดูลูกด้วยความเป็นห่วงว่ามดไต่ไรตอมหรือไม่ คำปองเห็นงูเห่าเผือกตัวใหญ่ขดตัวเลื้อยรอบทารกน้อยในเปล “ลูกแม่ ! งู !” คำปองยืนตะลึงช็อค ตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก ใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม
งูเห่าเผือกค่อยๆ ชูคอ ผงกหัวให้ทารกคล้ายคำนับ แล้วเลื้อยหนีไปอย่างเชื่องช้า ไม่ทำอันตรายแม้แต่น้อย คำปองรีบอุ้มลูกจากเปลขึ้นมาปลอบขวัญ
คำปองเล่าเรื่องในอดีตแล้วยังขนลุกไม่หาย “มันผงกหัวหงึกหงักเหมือนจะฉกเอ็ง แม่นึกว่าเอ็งจะไม่รอดเสียแล้ว”
คำแก้วขำ “งูมันคงคำนับฉันล่ะมังจ๊ะ”
คำปองตีแขนคำแก้วเบาๆ “นังลูกคนนี้ พูดเป็นเล่นไปได้”