บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 4
“คนที่นี่เชื่อกันว่าเจ้าแม่นาคีดลบันดาลให้เกิดทุกอย่าง ฝนฟ้า น้ำท่า ข้าวกล้าในนา หรือแม้แต่อาเพศเหตุร้ายก็ล้วนเกิดแต่อำนาจของเจ้าแม่นาคี”
“ลุงชมถูกงูฉกตายก็เป็นเพราะเจ้าแม่นาคีด้วยงั้นเหรอ”
“เจ้าแม่นาคีไม่เคยทำร้ายใครก่อน คนขับรถคุณชะตาถึงฆาตเองมากกว่า”
ทศพลพูดกลั้วหัวเราะ “คุณพูดราวกับเป็นเจ้าแม่นาคีซะเองงั้นแหละ”
คำแก้วโกรธ “ฉันพูดตามที่ฉันรู้สึก คุณไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะหัวเราะคุณ” คำแก้วปั้นปึงใส่ ไม่ยอมพูดด้วย เดินหนีทศพล “คำแก้ว!” ทศพลเจ็บใจตัวเองที่เผลอทำให้คำแก้วโกรธ
ลำเจียกประแป้งที่หน้ากระจก เอาน้ำอบลูบไล้ตามตัวหอมฟุ้ง
กอถามลูกสาว“จวนพลบแล้ว จะประแป้งแต่งตัว ออกไปไหนอีกวะ นังลำเจียก”
ลำเจียกหน้ามุ่ย “บ้านนังคำแก้ว”
“เอ็งจะไปทำไมวะ”
“นังชบาบอกว่าคุณทศพลอยู่ที่นั่น ฉันต้องไป ก่อนที่นังคำแก้วจะคาบเอาไปกินซะก่อน”
“เอ็งไม่กลัวมันมั่งหรือไง นังคำแก้วมันเหมือนคนอื่นซะที่ไหน ไม่เห็นเหรอ แผลที่แขนมันเหมือนงูลอกคราบยังไงยังงั้น”
“ตอนนี้แขนมันหายแล้วนะพ่อ แม้แต่รอยแผลเป็นสักนิดก็ไม่มี”
“แค่ชั่วข้ามคืน แผลพุพองขนาดนั้นจะหายไปได้ยังไงวะ”
“นังคำแก้วมันคงมียาดี ขี้ทูดกุดถังถึงได้หายไวนัก ฉันไปละนะพ่อ”
“เดี๋ยว !” กอถอดแหวนพิรอดที่นิ้ว แล้วส่งให้ลำเจียก “สวมแหวนพิรอดวงนี้ติดตัวเอาไว้ อย่าถอดออกจากนิ้วเป็นอันขาด”
“ยี๊... แหวนอะไรก็ไม่รู้ เก่าก็เก่า พ่อเก็บไว้ใส่เองเถอะ”
“เอ็งต้องใส่ ถ้าไม่ใส่ ก็ไม่ต้องไป!”
“พ่ออ่ะ! ก็ได้!” ลำเจียกรับแหวนพิรอดมาสวมไว้แบบเสียไม่ได้
ทุกคนกินข้าวเสร็จ อิ่มเรียบร้อยแล้ว
“น้ำพริกปลาร้าสับฝีมือน้าคำปองนี่อร่อยเหาะอย่าบอกใคร ถ้าเปิดร้านที่กรุงเทพคงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า” สมมาตรเอ่ยชม
“เพราะดวงนารีอุปภัมภ์ของไอ้พลแท้ๆ พวกเราถึงพลอยได้ลาภปากไปด้วย” วันชนะแซว
“เกี่ยวอะไรกับฉันวะ ไอ้นะ”