รีเซต

บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 22 หน้า 6

บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 22 หน้า 6
Pannaput_tvs
12 ตุลาคม 2559 ( 21:16 )
12M
2
นาคี ตอนที่ 22
19 หน้า

“ข้าเตือนเอ็งด้วยความหวังดี.... ข้าเป็นห่วงเอ็ง เอ็งก็รู้” กอเอื้อมไปจับมือคำปอง หวังเล้าโลมให้ใจอ่อน

แต่คำปองรีบชักมือกลับ “เลิกตอแยกับฉันเสียที ชาตินี้ฉันมีพี่เคนเป็นผัวคนเดียวก็พอ แก่ป่านนี้แล้ว ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นหญิงสองผัว”  คำปองพูดจบก็กระเดียดกระจาดออกไป ไม่แลกอแม้แต่หางตา

“ทำเป็นเล่นตัวไปเถอะ รอให้อีคำแก้วถูกปราบราบคาบเมื่อไหร่ ข้าจะเอาเอ็งทำเมียให้ได้ นังคำปอง” กอมองตามหลังคำปอง ลูบคางอย่างเปรี้ยวปาก

 

คำปองหัวเสีย กลับบ้านบ้านกระแทกกระจาดผักวางบนแคร่ บ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง “ขายของก็ไม่ได้ หนำซ้ำยังถูกไอ้แก่หัวงูทำชีกอใส่อีก เวรกรรมจริงๆ”

คำแก้วกลับมาบ้าน ทันได้ยินแม่บ่นพอดี “เพราะฉันคนเดียว แม่เลยพลอยต้องลำบากไปด้วย”

“ไม่เกี่ยวกับเอ็งหรอก คนมันระยำ ก็คิดแต่เรื่องระยำๆ นั่นแหละ”

“แม่... ฉันเป็นตัวกาลกิณีใช่มั้ย คนอื่นเขาถึงได้จงเกลียดจงชังฉันนัก”

คำปองสงสารลูกจับใจ “คำแก้วเอ๊ย พระท่านว่าดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ตัวกาลกิณีมันไม่มีอยู่จริงหรอกลูก ความชั่ว-ความดีต่างหากที่ใช้ตัดสินความเป็นคน” คำแก้วนั่งก้มหน้า น้ำตาร่วงเผาะๆ มีคำปองเข้าไปลูบหัวปลอบโยน “โลกนี้มันมีแต่ความเลวร้าย ถึงคนอื่นเขาจะร้ายกับเอ็งยังไง เอ็งก็จงอย่าร้ายตอบ แม่รู้ว่ามันทำได้ยาก แต่ถ้าเอ็งเอาชนะใจตัวเองได้ ไม่ว่าเรื่องยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหน เอ็งก็จะทำได้ทั้งนั้น”

คำปองกอดคำแก้วไว้คล้ายจะปลอบขวัญจากเรื่องร้ายๆ ที่ประดังประเดเข้ามา

 

คำแก้วโปรยข้าวเปลือกให้ไก่กิน ใจลอย หดหู่

ทศพลเข้ามาโอบข้างหลัง คำแก้วสะดุ้งเล็กน้อย “จ๊ะเอ๋...”

“เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ โตจนมีเมียแล้ว” คำแก้วดุ

“พี่จะโตได้ยังไง ก็คำแก้วยังไม่ยอมเป็นเมียพี่สักที” ทศพลแซวพลางช่วยคำแก้วโปรยข้าวเปลือกให้ไก่กิน“คำแก้วรู้หรือยัง อาจารย์ทัศนัยกลับมาแล้วนะ”

“แม่บอกคำแก้วแล้วจ้ะ อาจารย์ทัศนัยเป็นคนดี คุณพระคุณเจ้าย่อมคุ้มครอง”

“นอกจากจะไม่เป็นอันตรายแล้ว ยังได้ศิลาจารึกแผ่นที่เหลือกลับมาด้วย” คำแก้วหน้าซีดเผือดลงชั่วขณะ เมื่อรู้ว่าได้มนต์อาลัมพายน์มาครบแล้ว คำแก้วคิดถึงตอนที่แสงวาบส่องออกมาจากด้านหลังจารึกที่มีมนต์อาลัมพายน์ “อีกหน่อยชื่อเสียงของอาจารย์ทัศนัยคงจะโด่งดังไปทั่ว ในฐานะนักสำรวจมรุกขนคร เมืองโบราณที่หายสาบสูญ พี่เองก็จะพลอยดังไปกับเขาด้วย”

คำแก้วทั้งยินดีกับทศพลทั้งหวาดกลัว “แผ่นจารึกนั่นพี่ต้องเก็บเอาไว้ให้ดี อย่าให้ตกอยู่ในมือพวกคนชั่วเด็ดขาด”

“รับรองจ้ะ สมบัติโบราณของชาติ พี่จะรักษาไว้สุดชีวิตทีเดียว” ทศพลยิ้มใส ไม่รู้สักนิดว่าศิลาจารึกนั้นมีอันตรายต่อคำแก้วมากเพียงใด


19 หน้า