บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 20 หน้า 5
เชษฐ์มองในแง่ดี “บางทีคำแก้วอาจจะยังไม่ตายก็ได้ “
วันชนะยังไม่สบายใจ “ยังไงไอ้พลมันก็เพื่อน ฉันว่าพวกเราลองบอกมันอีกทีมั้ยว่าเมียมันเป็นงู “
เชษฐ์เตือน “สัจจัง เว อมตะ วาจา...ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่คนที่พูดความจริงอาจตายได้”
ประกิตชักไม่กล้า “ถ้าพูดแล้วตายก็อย่าเสี่ยงดีกว่า จะได้ตายช้าหน่อย”
ทั้งสี่ต่างก็เป็นห่วงทศพล
เวลากลางคืน เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงม ทศพลผุดลุกผุดนั่ง ชะเง้อคอรอคำแก้วอย่างกระวนกระวายใจที่หน้ากระต๊อบ
คำแก้วกลับมาบ้าน ทศพลเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง “คำแก้ว... ไปถือศีลพี่ไม่ว่า แต่ทำไมถึงกลับเอาป่านนี้ พี่เป็นห่วงรู้มั้ย”
“กำนันแย้มส่งคนออกล่าตัวคำแก้วแทบจะพลิกดอนไม้ป่า ต้องรอจนกว่าตะวันตกดิน คำแก้วถึงจะกลับมาหาพี่ได้”
“ทำไมไอ้คนพวกนี้ มันถึงได้ตามราวีคำแก้วไม่ยอมเลิกรา”
“อย่าหาเหตุผลของคนพาลเลย ไม่มีหรอก พวกมันทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะกำจัดคำแก้ว”
“ตราบใดที่พี่ยังอยู่ พี่จะไม่ยอมให้พวกมันทำอะไรคำแก้วเป็นอันขาด”
ทศพลจ้องตาคำแก้วด้วยความมุ่งมั่น ทำให้คำแก้วเผลอยิ้มออกมา “พี่หิวมั้ย เดี๋ยวคำแก้วรีบทำกับข้าวให้พี่กินนะ”
“จ้า... คำแก้วเมียพี่น่ารักที่ซู๊ด.....”
คำแก้วเลี่ยงไปที่ครัว
คำแก้วตำน้ำพริกอยู่ในครัว ที่หน้าต่างกลุ่มเพื่อนทั้ง 4 ค่อยๆโผล่หัวออกมาแอบดูคำแก้วทีละคนๆ
ประกิตโผล่หัวขึ้นมาดูเป็นคนสุดท้าย พอเห็นคำแก้วเข้า ก็ช็อก “ผะ..ผะ...ผี !!!! “
สมมาตรและเชษฐ์ ช่วยกันเอามือปิดปากวันชนะและประกิตที่กำลังจะแหกปากร้องด้วยความตกใจ คำแก้วเห็นอะไรแว้บๆที่หน้าต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง แต่หัวของทั้งสี่ผลุบหายไปอย่างรวดเร็ว คำแก้วไม่สนใจ ตำน้ำพริกต่อไป
เหล่าเพื่อนๆ ทศพลวิ่งหน้าตั้งมาหยุดมาหอบแฮกๆ ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ไกลจากกระต๊อบทศพลนัก
ประกิตเสียงสั่น “พวกแกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นรึเปล่าวะ”
วันชนะโวย “ไม่เห็นก็ตาบอดแล้ว จะจะขนาดนั้น”
เชษฐ์สงสัย “ตกลงนั่นผีหรือคนกันแน่วะ”
สมมาตรท้วง “โธ่!! ขนาดหลวงปู่อย่างแกยังดูไม่ออก แล้วพวกฉันจะไปดูออกได้ยังไง”
วันชนะสรุป “คนหรือผีไม่รู้ แต่คำแก้วกลับมาหาไอ้พลแน่ๆ”
พิมพ์พรยืนอยู่ทางด้านหลังทั้งสี่ “นังคำแก้วมากลับมาแล้วเหรอ“