บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 18 หน้า 7
คำปองกำลังตากปลาแห้งในกระด้งอยู่ ร้องเสียงหลง “เอ็งจะให้แม่ไปขโมยของงั้นเหรอ !”
“ฉันแค่อยากให้แม่แอบเอามา อย่าให้เขารู้” คำแก้วอึกอัก
“นั่นแหละ ถึงจะไม่ได้เอามาเป็นของตัว ก็ได้ชื่อว่าขโมยอยู่ดี แกก็รู้ว่าแม่ไม่อยากทำผิดศีล มันบาป”
คำแก้วอ้อนวอน “ถึงยังไงฉันก็ต้องชิงเอามันมาก่อนที่จะถึงวันจันทร์ดับ ถ้าฉันแตะต้องดาบนั่นได้ ฉันคงลงมือไปนานแล้ว”
“ดาบนั่นมันสลักสำคัญอะไรนักหนา เอ็งถึงอยากได้มันนัก” คำปองสงสัย
“หมออ่วมจะเอาดาบเหล็กไหลนั่นมาฆ่าฉัน”
คำปองได้ยินถึงกับอึ้งไป “จริงเหรอวะ”
“แม่จ๋า... เรื่องนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย มีแค่ฉันกับแม่เท่านั้นที่รู้ ฉันหันหน้าพึ่งใครไม่ได้แล้วจริงๆ”
คำปองเริ่มใจอ่อน เพราะเห็นเป็นเรื่องความเป็นความตายของลูก “ดาบนั่นอยู่ที่ไหน ?” คำปองตัดสินใจที่จะช่วยลูก
คำปองยืนลับๆ ล่อๆ อยู่หลังต้นไม้หน้าบ้าน มองสอดส่องเข้าไปในบ้านกอ คำปองเห็นบ้านกอปิดเงียบ ดูเหมือนไม่มีคนอยู่ คำปองนิ่วหน้าอย่างลังเลแต่สุดท้ายเห็นแก่ชีวิตของลูก คำปองตัดสินใจทำเรื่องที่ฝืนใจตัวเอง คำปองมองซ้ายขวาก่อนจะค่อยๆ ย่องเข้าไปในบ้านกอ คำปองค้นไปตามมุมต่างๆ ของบ้าน ทั้งบนโต๊ะ ในตู้ ตามชั้นวางของ จนกระทั่งเจอดาบเหล็กไหลห่อผ้าคลุมไว้ที่หีบบนหลังตู้ คำปองยิ้มดีใจรีบหยิบออกมาแล้วเก็บทุกอย่างไว้ที่เดิม
คำปองกำลังจะเดินออกจากบ้านกอ แต่ชะงักเพราะลำเจียกเปิดประตูเดินเข้าบ้านมาพอดี คำปองรีบซ่อนดาบไว้ด้านหลังทันที
“มาหาใคร ?” ลำเจียกตวาด
“เอ่อ...ข้ามาหาพี่กอน่ะ”
“พ่อไปกินเหล้าที่บ้านหมออ่วม ถ้าอยากเจอก็ไปที่นู่นแล้วกัน”
“เหรอ ? ข้าไปล่ะ” คำปองรีบออกจากบ้าน เพราะไม่อยากให้ลำเจียกเห็นดาบที่ซ่อนไว้
ลำเจียกนิ่วหน้ากับท่าทางพิรุธของคำปอง ก่อนจะเห็นปลายผ้าคลุมดาบที่โผล่ออกมา “เดี๋ยว! นั่นอะไร?”
คำปองสะดุ้งเฮือก ไม่กล้าหันไปมองลำเจียก
“นั่นมันดาบเหล็กไหลของพ่อนี่ !! เอามานี่นะ !” ลำเจียกจะเข้าไปคว้า
คำปองกอดดาบแน่นรีบวิ่งหนี แต่ยังไม่ทันพ้นประตูก็ต้องชะงักเบิกตากว้าง ที่หน้าประตูบ้าน หมออ่วม กำนัน บุญส่ง และกอ เดินเข้ามาพอดี คำปองผงะถอยหลัง เจอลำเจียกวิ่งเข้ามายื้อดาบไป แต่คำปองก็ไม่ยอมปล่อยยื้อกลับ
หมออ่วม กำนัน บุญส่ง และกอ เห็นลำเจียกกับคำปองยื้อยุดกันอยู่ก็ตกใจ
กองง “นังคำปอง ! เอ็งมาทำอะไรที่นี่ !”
คำปองชะงัก หันไปมองก็เห็นทุกคนจ้องเธอเขม็ง คำปองหน้าซีด เหงื่อแตกพลั่ก