บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 18 หน้า 8
คำปองถูกจับตัวมาที่บ้านกำนันแย้มน้ำตาไหลพราก
“เอ็งกล้ามากนะอีคำปอง ข้าอยากจะตัดมือเอ็งทิ้งซะ !” กำนันแย้มขู่
“มันคงขโมยดาบเพราะอยากช่วยลูกสาวมัน” บุญส่งคิดได้
“กำนันจะจองล้างจองผลาญนังคำแก้วมันไปถึงไหน”
กำนันแย้มหันไปตอบคำปองน้ำเสียงเคียดแค้น “อีคำแก้วมันฆ่าไอ้เลื่องลูกชายข้า กี่ศพแล้วที่ต้องสังเวยให้กับมัน”
“ลูกเอ็งมันเป็นปีศาจ จะนำความพินาศมาสู่หมู่บ้านเรา เอ็งยังเลี้ยงมันไว้อีกเหรอ”
“ถึงยังไงนังคำแก้วมันก็เป็นลูกฉัน ฉันทนเห็นมันตายต่อหน้าต่อตาไม่ได้”
บุญส่งพยายามอธิบาย“ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ แต่นังคำแก้วมันตายไปตั้งแต่ 19 ปีที่แล้ว งูบริวารเจ้าแม่นาคีอาศัยสิงร่างมันอยู่ ตัดอกตัดใจเสียบ้างเถอะ”
“อย่ามัวพูดกับมันให้เสียเวลาเลย จับมันมัดเอาไว้ที่นี่ก่อน ฆ่านังคำแก้วสำเร็จเมื่อไหร่ แล้วข้าจะปล่อยเอ็ง” กำนันแย้มสั่ง
กอมัดคำปองไว้กับเสาเรือนไต้ถุนไม่ให้คำปองหนี
อีกมุมหนึ่งพิมพ์พร กับเจิดนภายืนอยู่ รู้เรื่องราวทั้งหมด
“น่าสงสารน้าคำปองเหมือนกันนะลูกใคร ใครก็รัก” เจิดนภามองด้วยความหดหู่
“มีลูกเป็นงูจะเก็บไว้ทำไม เลี้ยงยังไงก็ไม่เชื่อง”
“ถ้านังคำแก้วมันถูกหมออ่วมฆ่าตายเมื่อไหร่ ทศพลก็เป็นพ่อม่ายเนื้อหอม คราวนี้ก็ถึงโอกาสของเธอแล้วนะ ยัยพิมพ์”
“ฉันอยากเห็นนังคำแก้วมันถูกกำจัดจนแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว” พิมพ์พรเหยียดยิ้ม นึกอยากให้คำแก้วตายเสียเร็วๆ
คำแก้วยืนกระวนกระวายชะเง้อรอคำปองอยู่หน้าบ้าน คำแก้วหันมา เห็นพิมพ์พรยืนกอดอกอยู่ข้างหลังก็ผงะตกใจเล็กน้อย “พิมพ์พร !”
“รอแม่แกอยู่เหรอ” คำแก้วขมวดคิ้วสงสัย พิมพ์พรพูดเหมือนมีเลศนัย “ฉันแค่จะมาส่งข่าวว่าแม่แกถูกจับได้ว่าไปขโมยของที่บ้านนายกอ” คำแก้วเบิกตากว้างอย่างตกใจ “แม่แกย่องไปขโมยอะไรน๊า ท่าทางจะเป็นของสำคัญ”
คำแก้วทำอะไรไม่ถูก ร้อนใจ เป็นห่วงคำปอง “ตอนนี้แม่ฉันอยู่ที่ไหน”
“บ้านกำนันแย้ม.... ไม่ต้องห่วงหรอกนะกำนันแย้มก็แค่จับตัวแม่แกไว้สอบสวน ยังไม่ได้ฆ่าแกง แต่ต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน” คำแก้วได้ยินก็เข่าอ่อน แทบล้มทั้งยืน“ขโมยดาบแค่เล่มเดียว หวังว่ากำนันแย้มคงจะไม่ใช้ศาลเตี้ยเอาผิดแม่แกถึงหรอกตายนะ” พิมพ์พรยิ้มสะใจที่ปั่นหัวคำแก้วสำเร็จก่อนสะบัดหน้าจากไป