บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 8 หน้า 5
สัปเหร่อคงกับชาวบ้านขุดดินเสร็จก็ยกโลงศพของเลื่อง พร้อมกับเดี่ยวและทัพลงไปวางในหลุม กำนันแย้มยืนมองอย่างอาลัย
สัปเหร่อคงกับชาวบ้านกำลังจะฝังกลบแต่กำนันแย้มยกมือห้ามไว้ “เดี๋ยว ข้าขอดูหน้าไอ้เลื่องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเถอะ”
สัปเหร่อหันไปพยักหน้าให้ชาวบ้านช่วยกันเปิดฝาโลงศพเลื่องแต่พอเปิดออกก็ต้องผงะ เมื่อเห็นงูมากมายจากไหนไม่รู้เลื้อยมากินศพของเลื่องทั่วสารทิศ สัปเหร่อคงกับชาวบ้านรีบวิ่งหนีขึ้นมาจากหลุม
กำนันแย้มกำมือแน่น ยิ่งแค้นใจเจ้าแม่นาคี “ขนาดลูกกูเป็นศพ มันยังตามมาราวีอีก”
ทุกคนได้แต่ยืนดู ปล่อยให้งูมากมายกัดกินศพเลื่องอย่างช้าๆ ไม่สามารถทำอะไรได้
ประกิตกับสมมาตรแอบได้ยินที่ชาวบ้านมาโวยวายว่าคำแก้วฆ่าเลื่อง
ประกิตอยากรู้ “ทำไมพวกชาวบ้านถึงหาว่าคำแก้วกลายร่างเป็นงูฆ่าไอ้เลื่องวะ”
“เห๊อะ ! แม่ลำเจียกคงเห็นว่าคำแก้วสวยกว่า ก็เลยเหม็นขี้หน้าปล่อยข่าวใส่ร้าย ผู้หญิงขี้อิจฉาก็อย่างนี้แหละ เห็นใครดีกว่าก็อดหาเรื่องเค้าไม่ได้” สมมาตรเดา
“คำแก้วถูกใส่ร้าย เราจะช่วยยังไงดีวะ”
“ข่าวลือมักถูกสร้างโดยคนที่เกลียด ส่งต่อโดยคนไม่คิด และถูกเชื่อโดยคนหูเบา อยู่เฉยๆ เดี๋ยวพอพวกชาวบ้านเบื่อ ก็เลิกลือกันไปเอง” สมมาตรหัวเราะหึๆ ไม่ได้สนใจข่าวลือพวกชาวบ้านสักเท่าไรนัก
“หรือว่า....งูที่ฆ่าลูกชายกำนันแย้มจะเป็นงูเจ้าแม่ที่หักคอยัยรัตน์”
สมมาตรตบผัวะ “นี่แกยังไม่เลิกงมงายเรื่องงูเจ้าแม่อีกเหรอวะ งูก็คืองู มันก็ทำร้ายคนตามสัญชาตญาณของมันนั่นแหละ”
“งูที่ไหนจะฆ่าคนตายได้สยดสยองอย่างงั้น ถ้าไม่ใช่งูเจ้าแม่”
สมมาตรดีดนิ้วเปาะ “มันต้องเป็นงูยักษ์ตัวเดียวกับที่เราเจอคราบมันที่น้ำตกแน่ๆ”
ประกิตยังไม่อยากจะเชื่อว่างูที่ฆ่าเลื่องจะเป็นงูธรรมดาๆ
คำปองเปิดประตูเข้ามาในห้องคำแก้ว มองหาคำแก้วแต่ไม่เห็น “คำแก้วเอ๊ย!” คำปองพึมพำ “ไปไหนของมัน”
คำปองกำลังจะเดินออกจากห้องแต่สายตาดันไปเห็นชายเสื้อเปื้อนเลือดที่ตะกร้าผ้าใช้แล้วมุมห้อง คำปองมองอย่างสงสัยก่อนจะเดินไปหยิบขึ้นมาดู คำปองพลิกเสื้อที่เต็มไปด้วยคราบเลือดดู แล้วนิ่งไปอย่างกังวล
คำแก้วนั่งนิ่งมองสายน้ำอยู่ที่ริมธาร ข้างๆ เป็นถังสองใบที่ใส่น้ำจนเต็มรอคำแก้วหาบกลับ ทศพลเดินมาจากด้านหลัง เห็นคำแก้วนั่งนิ่ง ท่าทางไม่สดใส
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
คำแก้วหันไปมองเห็นทศพลเดินมานั่งข้างๆ “แค่เหนื่อยๆ น่ะ” คำแก้วหลบสายตาห่วงใยของทศพล แล้วหันไปมองน้ำต่อ