บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 9 หน้า 2

คราวก่อน แต่ไหนๆ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว แล้วคำแก้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่กล่าวหา ก็อย่าถือสาหาความกันเลย คิดซะว่ายังไงก็คนบ้านเดียวกันจริงมั้ยจ๊ะแม่คำปอง” กอยักคิ้วหลิ่วตา จะจับมือถือแขนคำปอง แต่คำปองผละออกห่าง

คำแก้วมองอย่างไม่พอใจ จะด่ากอ แต่คำปองรั้งคำแก้วเอาไว้ไม่อยากให้มีเรื่อง “รับเอาไว้เถอะคำแก้ว ลุงกอจะได้ไม่เสียน้ำใจ”

คำแก้วมองคำปองสายตาคลางแคลงใจ แต่พอเห็นคำปองมองมาแบบขอร้องแกมบังคับก็จำยอม ลำเจียกลอบสบตากับกอก่อนจะยื่นหม้อแกงโดยใช้มือข้างที่สวมแหวนพิรอดยื่นหม้อแกงให้คำแก้ว คำแก้วจะยื่นมือไปรับแต่เห็นแหวนพิรอดก็หนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ กอกับลำเจียกลอบสังเกตอาการคำแก้วอยู่ตลอด คำแก้วไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่รู้สึกไม่ไว้ใจแหวนพิรอดของลำเจียก

“เอ้า เร็วสิคำแก้ว รีบรับหม้อไปสิ” ลำเจียกเร่ง คำแก้วยึกยักไม่กล้า ลำเจียกเหน็บ “กลัวอะไรเหรอ”

คำแก้วยืนหน้าซีด คำปองเห็นท่าทางไม่สู้ดีของคำแก้วเลยยื่นมือไปรับหม้อแกงเสียเอง กอกับลำเจียกเซ็ง คำปองยื่นให้คำแก้ว “เอาไปเทใส่ถ้วยไว้ แล้วแบ่งให้พวกอาจารย์ทัศนัยด้วย”

เพื่อนๆ ของทศพลได้ยินก็หูผึ่ง รีบเข้ามารุมล้อมเมื่อได้ยินว่าจะได้ลาภปาก

“นึกว่ามื้อนี้จะได้กินแต่น้ำพริกผักลวกซะแล้ว” สมมาตรดีใจ

เจิดนภาชะโงกดูแกงในหม้อ “แกงอะไรหน้าตาประหลาดพิกลจะกินได้รึเปล่าก็ไม่รู้”

“ทำไมจะกินไม่ได้ คนที่นี่เค้าก็กินกันทั้งนั้น” ลำเจียกตวาดใส่

วันชนะอ้อน “ดูหน้าตาแล้ว สงสัยจะเป็นแกงป่าไก่... ใช่มั้ยจ๊ะแม่ลำเจียกจ๋า...”

“ไม่ใช่ไก่ งูต่างหาก” ลำเจียกโพล่งบอก

เหล่าเพื่อนๆ ของทศพลตกใจ เย้ย!! แกงงู!! คำแก้วสะดุ้ง เผลอทำหม้อแกงหลุดมือตกพื้น น้ำแกงหกกระเด็น

“ยี้.... งู เหรอ กินเข้าไปได้ไง จะอ้วก แหวะ” เจิดนภาแสดงท่าทีรังเกียจ

คำแก้วมองเนื้องูที่ตกอยู่บนพื้นก็โกรธมากจนอยากจะสับสองพ่อลูกเป็นชิ้นๆ ทศพลมองคำแก้วอย่างเป็นห่วงความรู้สึกที่ใครๆ ก็เอาแต่หาเรื่องเธอ พิมพ์พรมองตามอย่างไม่พอใจอยู่ลึกๆ

คำแก้วมาล้างหม้อด้วยความโมโห

ลำเจียกตามมาแขวะต่อ “เห็นงูอยู่ในหม้อ ถึงกับมือไม้อ่อนเลยเหรอ เนี่ยแหละนะที่เค้าว่า งูด้วยกันมันไม่กินเนื้อพวกเดียวกันเอง” คำแก้วหันมองลำเจียกตาดุคล้ายอสรพิษ ลำเจียกสบตาคำแก้วแล้วหนาวยะเยือกชอบกล ลำเจียกแอบกลัวแต่ยังทำปากเก่งร้องท้าเหยงๆ“ทำไมแกจะทำอะไรฉัน ก็เอาซี้... แน่จริงแกก็แปลงร่างเป็นงูยักษ์มาฆ่าฉันแบบที่แกฆ่าพี่เลื่องเลยสิ”

“ฉันไม่ได้ฆ่าพี่เลื่อง!”