บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 17 หน้า 3
“คุณคิดหาทางชดใช้ความผิดจะดีกว่า..แค่ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านน่ะ ยังไม่พอ”
-ชาคริตเอื้อมมือไปที่จุกผม ญาดาเบี่ยงหนีคิดว่าชาคริตจะดึงปล่อยผมอย่างที่เคยทำ แต่ชาคริตแค่เหน็บผมที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่อย่างอ่อนโยน ยิ่งอ่อนโยนยิ่งน่าพรั่นพรึง “โตๆกันแล้ว..คงไม่ต้องอธิบายมาก”
ชาคริตเดินยิ้มออกไป ทิ้งให้ญาดาเริ่มไม่วางใจขึ้นทุกทีๆ
โฮมสเตย์ บ้านพักหลังเล็กที่ดูสบายๆร่มรื่นน่าอยู่ ทัศนะอธิบายกับเขมิกาอย่างลำบากใจ ลุงเจ้าของบ้านมองสองคนตาปริบๆอยู่ว่าจะเอาไงแน่ ตกลงกันมานานเกิน
“คืออย่างนี้นะครับ ที่จริงเราก็มาได้ครึ่งทางแล้ว แต่ผมกลัวว่า ถ้าไปต่อ คงถึงบ้านพักดึกมาก แล้วผมเคยไปดูที่กับนายคริตแค่ครั้งเดียว ผมไม่แน่ใจว่าจะไปถูกหรือเปล่า ถ้าเราหลงทางกันในป่า คุณจะลำบาก ผมว่าจะถามคนท้องถิ่นให้แน่ใจก่อน..ผมเกรงว่า..เราคงจะต้อง..”
“โอเคค่ะ เราจะพักกันที่นี่” ทัศนะเหวอที่เขมิกาตกลงอย่างง่ายดาย “เราต้องค้างคืนที่นี่กันสองคน...”
“ค้างก็ค้างสิคะ ไม่มีปัญหาอะไร”
“สรุปว่าไงครับ”
“เราจะพักที่นี่คืนนึงค่ะ”
“ขอห้องพักสองห้อง”
“ที่จริงห้องเต็มหมดแล้ว”
ทัศนะ/เขมิกา “อ้าว!!”
“พวกคุณไปพักที่บ้านหลานชายผมล่ะกัน ว่างอยู่หลังเดียว”
“แล้วมีห้องพักกี่ห้อง” เขมิกามองทัศนะอย่างขำที่ระวังตัวให้แทนราวกับเป็นผู้หญิง
บ้านพักชั้นเดียว ทัศนะมองเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่สบายใจนัก เขมิกามองไปรอบๆอย่างพอใจ
“ตกลงค่ะ คุณลุง บ้านพักใช้ได้เลย ขอบคุณมากนะคะ”
“ตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวผมไปทำข้าวเย็นให้” ทัศนะหันขวับมาทันที
“เดี๋ยวๆครับ ไม่มีบ้านพักหลังอื่นอีกแล้วหรือครับ” ลุงเริ่มเหวอเอาไงอีก
“เราตกลงพักหลังนี้ค่ะ เดี๋ยวหนูจะคุยกับแฟนเอง เค้าก็จุกจิก จู้จี้อย่างนี้เอง” เขมิกาบอกกับทัศนะ “คืนเดียวน่า คุณก็…” ลุงเดินออกไป ทัศนะดุ “คุณเขม!”
“ไม่บอกไปว่า เราเป็นแฟนกัน มันจะยิ่งน่าเกลียด”
“เราพักที่นี่ไม่ได้” เขมิกาชะโงกเข้าไปดูด้านในห้อง เห็นห้องนอนกว้างขวางห้องหนึ่งมีฟูกสองหลังบนพื้น