บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 10 หน้า 4
“จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอสองคน!”
“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉัตรนะคะ คุณกสิณเมาไม่ได้สติ ฉัตรห้ามเท่าไหร่..เค้าก็ไม่ฟัง..ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัตรจะไปสู้แรงผู้ชายได้ยังไงคะ” ปาริฉัตรบีบน้ำตา ไตรทศยืนฟังอยู่ด้านหลังดิลก เข้ามาอย่างอดไม่ได้
“แล้วเธอกับนายกสิณไปอยู่ในห้องพี่ดาได้ยังไง”
“เออ..คือ..ก็อย่างที่บอกคุณกสิณเมามาก ฉัตรก็ไม่รู้ว่าบ้านเค้าอยู่ที่ไหน ฉัตรไม่ทันคิด..ก็เลยพาเค้าไปนอนพัก
ห้องคุณดา”
“เธอกลับเข้าบ้านตอนกี่ทุ่ม” ไตรทศจ้องไปที่กมลพรรณ จำได้ว่าเมื่อคืนเจอกมลพรรณหน้าห้องญาดา
“ซักไปก็เท่านั้น กสิณอยู่ไหน ป่านนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ไปลากตัวมันลงมา เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง!”
ดิลกโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง
ห้องนอนญาดา กสิณเมาหนักจนหลับไม่ตื่นสักที ญาดายืนอยู่ข้างเตียง มองกสิณอย่างสมเพช ไม่มีเยื่อใยใดๆหลงเหลืออยู่ ญาดาค่อยเทน้ำเย็นเจี๊ยบมีน้ำแข็งด้วยจากเหยือกราดเข้าที่หน้ากสิณ กสิณสะดุ้งตื่นและผุดลุกนั่งทันที “เฮ้ย! อะไรวะ” กสิณปวดหัวหนัก ยังมึนงงอยู่ “ดา...” กสิณมองไปรอบๆห้องอย่างงงๆ
“ผมมาอยู่นี่ได้ไง”
“อย่าบอกว่า คุณจำอะไรไม่ได้เลย”
“ผม..ผม” กสิณเริ่มพอจำได้ว่า อยู่กับปาริฉัตรและนอนด้วยกัน กสิณโกหก “ผมเมามาก ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ”
ญาดาไม่เชื่อ “แต่งตัวแล้วรีบลงไปพบคุณพ่อฉันเดี๋ยวนี้!”
กสิณเอาผ้าห่มห่อตัวแล้วกระเสือกกระสนไปหาญาดา “ผมจำไม่ได้จริงๆว่า ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“อย่ามาโกหก!”
“ผมไม่รู้จริงๆว่า เกิดอะไรขึ้น” ญาดาหันมาตบหน้ากสิณอย่างแรง “ทีนี้รู้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น!!”
ญาดาเดินออกไป กสิณทรุดลงนั่งที่พื้นอย่างหมดหวัง
บ้านดิลก ญาดาเดินมานั่งข้างดิลก กมลพรรณกับปาริฉัตรยังหมอบอยู่กับพื้น ไตรทศลากกสิณที่ยังคงกลัดกระดุมเสื้อไม่เสร็จมา ผมเผ้ายุ่งเหยิงสภาพดูไม่ได้ กมลพรรณผลักให้ปาริฉัตรไปโผกอดกสิณทันที
“คุณกสิณ! คุณต้องรับผิดชอบฉัตรนะคะ”
“เราแม่ลูกจะไม่มีที่ซุกหัวนอนก็เพราะคุณ! คุณต้องจัดการให้เราด้วย”
“จัดการอะไร? ผมไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น” กสิณโกหกต่อ ปาริฉัตรแทบกรี๊ด “คุณกสิณ!”