บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 1 หน้า 5
ไตรทศเดินออกไปอย่างเร็ว ญาดามองหน้าทัศนะอย่างไม่ชอบใจ ทัศนะอัดอั้นใจ
“ผมยังกลับไม่ได้ ผมต้องรับผิดชอบ ผมเป็นคนพาชาคริตเข้ามาในครอบครัวของคุณ!”
ญาดามองทัศนะอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมรู้สึกผิดอะไรหนักหนา
ห้อง Suite ปาริฉัตรลองใส่ชุดเจ้าสาวของเขมิกาอยู่หน้ากระจกแต่รูดซิปให้ตัวเองไม่ได้ กมลพรรณเดินเข้ามาเห็นลูกสาวกำลังทุลักทุเลกับชุดเจ้าสาวอยู่ “แกทำบ้าอะไร”
“ฉัตรก็อยากลองใส่ดู ชุดนี้เหยียบล้านเลยนะ แม่”
“ทำไมไม่เฝ้าคุณเขม”
“เบื่อ! แม่เองก็เบื่อเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ”
“แกเฝ้าแค่แป๊บๆ ฉันน่ะต้องคอยเฝ้าดูแลท่านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง นึกว่าแต่งงานแล้วจะได้อยู่เป็นคุณนายสบายๆ ชีวิตเหมือนก่อนแต่งไม่มีผิด!”
“แม่จับท่านได้ก็ถือว่าโชคดีแล้วล่ะ เป็นการปูทางให้ฉัตรได้เจอผู้ชายไฮโซ หล่อๆรวยๆไง ไอ้ชุดนี้ทำไมมันใส่ยากใส่เย็นอย่างนี้” ปาริฉัตรปรายตาเห็นเขมิกาเดินโซเซมาหยุดที่ประตูที่เปิดแง้มอยู่
“แม่ช่วยถอดหน่อย ไม่ใส่แล้วดีกว่า ชุดเจ้าสาวอาถรรพ์! ใส่แล้วอาจจะดวงซวยเหมือนคุณเขม แต่จะโทษชุดก็ไม่ได้เนอะ แม่เนอะ ผู้ชายไม่ได้รักก็เลยหนีงานแต่งงาน ฉัตรล่ะอายแทนจริงๆ เป็นคุณเขมนะ ฉัตรหนีไปโดดน้ำตายดีกว่า” กมลพรรณปรายตาไปเห็นเขมิกายืนฟังอยู่เลยรีบรับส่งกับลูกสาว
“โดดน้ำตายมันยากไป แล้วจะยิ่งฉาวกันไปใหญ่ เป็นแม่นะจะหนีไปตายที่ไหนเงียบๆ ไม่ให้ครอบครัวต้องเดือดร้อน ไม่ทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลต้องป่นปี้มากไปกว่านี้”
เขมิกาผละไปเงียบๆอย่างปวดร้าวใจ กมลพรรณกับปาริฉัตรหันมาแล้วยิ้มขำ กมลพรรณเยาะ
“คงไปนอนร้องไห้ต่อ”
“ก็คงงั้น..ถูกเลี้ยงมาเหมือนเจ้าหญิง ตีนไม่เคยแตะดินก็เงี้ยแหละ เจ้าหญิงโลกสวยมาโลกแตกเอาวันแต่งงาน น่าสงสารจัง…”
“ใช่..น่าสงสาร” กมลพรรณแกล้งตีหน้าเศร้าเล่นไปกับปาริฉัตรอย่างเข้าขากัน แล้วสองแม่ลูกก็ระเบิดหัวเราะพร้อมกันอย่างสนุก
ญาดาเดินตรงไปทางออฟฟิศของโรงแรม ทัศนะยังเดินตามต่อไม่เลิก ญาดาหยุดชะงักหันมามองทัศนะอย่างรำคาญใจ “คุณทัศนะ”
“ผมยังกลับไม่ได้ ผมบอกแล้วว่า ผมมีส่วนผิดด้วย”