บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 16 หน้า 3
ล็อบบี้ ชาคริตเดินนำญาดาที่ถือกระเป๋าเดินทางคนเดียว ญาดาเดินตามพลางยีหัวยุ่งๆทำท่าลึ่กลั่กๆมองหากล้องวงจรปิดไปตลอดทาง ชาคริตหันกลับมาแล้วดึงกระเป๋าเดินทางไปถือให้
“ขอโทษที..ดา ผมถือให้นะ” ผู้คนเดินผ่านมองญาดาที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือ
“ผมกลัวจะถึงที่พักดึกเกินไป ก็ต้องรีบกันหน่อย คุณเลยไม่มีเวลาแต่งตัว..ผมนี่แย่จริงๆ” ชาคริตลูบผมญาดาให้เข้าที่ไม่งั้นจะแลดูเหมือนคนบ้าเพื่อเรียกร้องความสนใจ ให้คนเอะใจ ชาคริตได้ใกล้ชิดกับญาดาจนพอที่พูดกันได้ยินสองคน “มองหากล้องวงจรปิดเหรอ อยู่นั่นไง แล้วก็นั่น แล้วก็มุมโน้น”
ชาคริตชี้จุด CCTV ได้ทุกจุดพลางจับมือญาดาโบกให้กล้องอย่างกวนประสาท
“เซย์ฮัลโหลกับคนของผมหน่อย”
“นี่คุณ..”
“คิดหน่อยสิ คุณ..ว่าทำไมผมถึงเลือกพักที่นี่”
“นี่ก็โรงแรมของคุณอีกงั้นเหรอ”
“ก็แค่มีหุ้นนิดหน่อย ไปเถอะ เรากำลังรีบ” ชาคริตโอบญาดาเดินออกไปจากล็อบบี้
หน้าโรงแรมชาคริต ขับรถโฟร์วิลเข้ามาจอด ชาคริตถือกระเป๋าเดินทางพลางจูงญาดาออกมาเหมือนคู่แต่งงานหวานชื่น ปิงลงจากรถแล้วรีบรับกระเป๋าจากนายมาแล้วส่งแผ่นกระดาษให้ ปิงเอากระเป๋าญาดาไปเก็บท้ายรถ
ญาดามองกระดาษในมือของชาคริตแล้วคุ้นๆตา ชาคริตอ่าน “ ช่วยตามหาฉันด้วย ญาดา เมธาสิทธิ์”
ญาดาหันไปมองปิง แล้วหันมามองชาคริตอย่างหมดแรง
“เราแต่งงานกันแล้ว คุณยังใช้นามสกุลเดิมอีกเหรอ”
“ยุคนี้ผู้หญิงมีทางเลือก..เลือกใช้นางสาวเลือกใช้นามสกุล..”
ชาคริตขัด “แต่วันนี้คุณไม่มีทางเลือก! และไม่มีใครช่วยคุณได้”
“คุณจะพาฉันไปไหน” ชาคริตยิ้มร้าย “ไปฮันนีมูน.” ปิงเปิดประตูรอให้ญาดาเข้าไปนั่งแล้วปิดประตูให้
ชาคริตขยำกระดาษโน้ตเป็นลูกกลมๆแล้วโยนให้ปิงไป ชาคริตขึ้นรถแล้วขับรถตะบึงไปตามถนน
คอนโดชญานี ไตรทศนั่งกอดเข่าอยู่มุมหนึ่ง ชญานีถือถุงชอปปิ้ง 3- 4 ถุงออกมาแล้วหยิบชุดนอนออกมาโยนให้