บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 8 หน้า 5
“ผมมีพ่อบุญธรรมที่เลี้ยงดูผมมา ผมเรียกท่านว่า “คุณป๋า” ชีวิตผมขึ้นอยู่กับท่านคนเดียว ท่านจะส่งผมไปทำงานที่ไหนในโลกนี้ได้ทุกเมื่อ ผู้หญิงที่อยู่กับผมต้องใช้ชีวิตที่ไม่แน่นอน..และอันตราย...”
“คุณทิ้งเขมไปเพราะคิดว่าเขมไม่เข้มแข็งพอที่จะเป็นคู่คิดคู่ชีวิตคุณได้...”
“ผมขอโทษที่ตัดสินใจช้าไป ผมหนีงานแต่งงานอย่างไม่รับผิดชอบ ก็เพื่อให้คุณตัดใจจากผมได้เร็วขึ้น...”
เขมิกาน้ำตาคลอ “เขมเข้าใจคุณคริตแล้วค่ะ”
นาทีที่เขมิกาก้มลงเช็ดน้ำตาที่ชาคริตช่างเสียสละเพื่อเธอ นาทีนั้นชาคริตยิ้มสนุก บริกรเอาบัตรเครดิตกับบิลมาวางไว้ เป็นการบอกว่า ดินเนอร์จบลงแล้ว “ผมไปส่งนะ”
“ไม่ต้องค่ะ เขมกลับเองได้ สบายมาก ต่อไปเขมจะพึ่งตัวเองให้มากที่สุด ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ”
เขมิกาพยายามที่จะทำตัวเข้มแข็งยืนหยัดด้วยเองได้ให้ชาคริตเห็น
“ยินดีครับ ขับรถดีๆนะครับ” ชาคริตก้าวเข้าไปหาหอมที่ผมเขมิกาเบาๆ ชาคริตปรายตาก็รู้ว่าญาดามองมาอย่างตะลึงแต่พยายามอดกลั้น ต้องปล่อยไปก่อน เขมิกาแทบเพ้อ “คุณคริต…”
เขมิกาเดินเหมือนตัวลอยออกไป ญาดาจ้องมาเขม็ง
โต๊ะญาดา ญาดากับกสิณนั่งดื่มกาแฟอย่างเงียบๆ บรรยากาศกร่อยสุดๆ
“กลับกันเลยดีกว่า”
“ของหวานยังไม่มาเลย แล้วโต๊ะนั้นก็กลับไปแล้ว..”
ญาดาพูดไม่ทันจบประโยค ชาคริตก็นั่งลงเป็นก้างทันที
“ขอโทษนะครับ คุณกสิณ ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับคุณดา”
“นี่เป็นเวลาส่วนตัวของดา มีอะไรไปคุยที่ออฟฟิศ”
“แต่ผมอยากคุยที่นี่ และผมต้องการคุยกับคุณดาเป็นการส่วนตัว”
“นี่คุณ!”
“คุณกลับไปก่อนจะดีกว่า”
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่กับดา” ชาคริตไม่สนใจกสิณแต่หันไปคุยกับญาดาอย่างจริงจัง
“ผมอยากเปลี่ยนแล็บ”
“แล็บผมมีปัญหาอะไร B-Star ใช้แล็บผมคิดค้นเครื่องสำอางตัวใหม่ๆ มาตลอด โรงงานที่เมืองไทยก็ใช้นักเคมีของผม..”
“แล็บคุณจะมีปัญหา..ก็เพราะคุณไม่ทำตามคำสั่งผมนี่แหละ ผมสามารถหาแล็บใหม่ได้ในเสี้ยวนาที..”