บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 19 หน้า 3
ชาคริตพุ่งเข้าชาร์ตตัวดิลกอย่างเร็ว กดตัวดิลกลงพาดขอบหน้าต่าง หัวห้อยลงไปทางล่างที่สูงลิ่ว ดิลกเอาเท้าปักพื้นไว้ ขาสั่นด้วยความกลัว ดิลกส่งเสียงดังลั่น “ไอ้ชาคริต!!”
“มีอะไรจะสั่งเสียมั้ย” ดิลกเห็นญาดาวิ่งเข้ามาทางด้านหลังชาคริต ญาดาทันได้ยินแต่เสียงขู่ของชาคริต
ดิลกเปลี่ยนทีท่าทันที “ผมขอโทษ..อย่าฆ่าผมเลย คุณ..ผมเป็นห่วงลูกๆของผม..”
“ปล่อยพ่อฉันเดี๋ยวนี้!!” ชาคริตรู้ว่าดิลกเล่นละครเพราะญาดา ชาคริตยังกดตัวดิลกลงไปอีกและไม่หันไปมองญาดา “พูดใหม่! ใครหิวเงิน ใครโง่!!”
“คุณกำลังเข้าใจผิด! คิดดูให้ดี คุณฆ่าผม..แล้วได้อะไร คิดถึงใจยัยดาด้วย..ผม..” ดิลกพูดต่อไม่ได้ ชาคริตบีบคอดิลกหนักขึ้น ญาดาพุ่งเข้ามาดึงชาคริต “ปล่อย! คุณ..คุณมันเลวจริงๆ!”
ชาคริตค่อยๆปล่อยมือจากดิลก ญาดารีบประคองพ่อไว้โดยเร็ว ญาดามองชาคริตโกรธ
“ทำร้ายคนไม่มีทางสู้?! คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?!” ดิลกแกล้งกดที่อกซ้ายเหมือนปวดหัวใจเหลือเกิน
“พ่อ..พ่อหายใจไม่ออก” ดิลกทำปากพะงาบๆ เหมือนพยายามหายใจทางปาก แล้วหงายหลังล้มตึงไป
ญาดาตะโกนใส่ชาคริต “โทรเรียกรถพยาบาลที!” ชาคริตยืนมองดิลกอย่างเฉยเมย กมลพรรณกับปาริฉัตรวิ่งเข้ามาแล้วตกใจที่เห็นสภาพดิลก “ให้ท่านนอนราบไว้ก่อน คุณดา”
กมลพรรณกับปาริฉัตรช่วยกันจับดิลกนอนราบกับพื้น กมลพรรณจับชีพจร
“คุณอาขา..อย่าเป็นอะไรนะคะ”
“ท่านต้องไม่เป็นอะไร” ปาริฉัตรกับกมลพรรณห่วงดิลกจริงจังเพราะกลัวงาน Go Rich หลุดมือ ชาคริตมองดิลกยิ้มเยาะอย่างรู้ทัน ญาดายิ่งโกรธทวีคูณ ญาดารีบดึงมือถือออกมากดโทรขอความช่วยเหลือ “รับสิ..รับ!”
ชาคริตเดินออกไปเงียบๆ ญาดามองตามชาคริตโกรธเป็นไฟ
ล็อบบี้ตึก Go Rich เจ้าหน้าที่โรงพยาบาล 3 คนเข็นเตียงดิลกมาตามทางอย่างรวดเร็ว ญาดา กมลพรรณและปาริฉัตรตามมาอย่างเป็นห่วงและร้อนใจมาก ไตรทศที่ยืนเตร่ถ่วงเวลาอยู่แถวนั้น ตรงรี่มาที่ดิลกทันที “คุณพ่อ”
“ยังไม่ต้องถาม!” ญาดาถามกับเจ้าหน้าที่ “รถพยาบาลจอดไหนคะ”
ดิลกเห็นว่าความลับจวนจะแตกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ดิลกหลับตาอยู่แต่ส่ายหน้าไปมา “ดา..ดา..ไม่ต้อง..”
ดิลกจับมือไตรทศไว้แล้วบีบแน่นๆ เป็นการส่งสัญญาณบังคับ “ไตร..”
ไตรทศรู้ว่าพ่อต้องการเขาคนเดียวเพราะบังคับบงการได้ “ผมไปกับรถพยาบาลเองครับ พี่ดา”
ไตรทศตามเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่เข็นเตียงดิลกไปลิ่วๆ อย่างไม่ฟังเสียง
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองท่านด้วย..คราวนี้อาการหนักกว่าทุกครั้ง” ปาริฉัตรฟูมฟายไปเอง