บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 2 หน้า 4
เตียงคนไข้ ญาดาจับมือดิลกไว้แน่น ดิลกทุกข์หนัก หน้าแห้งอกตรม
“คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดาจะตามหาน้องให้เจอ ดาไม่เคยทำให้คุณพ่อผิดหวังไม่ใช่หรือคะ”
“พ่อผิดเอง...”
“เราไม่ได้ผิด ไอ้ชาคริตคนเดียวที่ผิด ใครจะคิดว่า โลกนี้จะมีคนจิตใจไม่ปกติอย่างมัน..มันตั้งใจครับ คุณพ่อ..”
“ตั้งใจอะไร”
ญาดายังไม่อยากให้ดิลกรู้เรื่องลึกไปมากกว่านี้ ญาดาขัด “เรื่องนี้เกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครคิดมาก่อน เขมถึงได้เตลิดหนีไป แต่เชื่อดานะคะ เขมไม่มีวันทำร้ายตัวเอง น้องคงอยากอยู่เงียบๆคนเดียวซักพัก”
“ถ้าพี่เขมเป็นอะไรไป เราต้องได้ข่าวครับ คุณพ่อ ผมเชื่อเหมือนพี่ดาว่า พี่เขมปลอดภัยดี..”
“คุณพ่อง่วงแล้ว..หลับนะคะ...ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร..”
ดิลกค่อยๆหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ไตรทศมองญาดาเป็นการถามโดยไม่พูด
“คุณพ่อรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี..ไม่งั้นได้ทรุดไปอีก”
“เข้าใจแล้วครับ”
ดิลกพึมพำ “เขม...ลูกเขม...” ญาดามองพ่ออย่างปวดร้าวใจ ไม่อยากเห็นพ่ออยู่ในสภาพนี้เลย
ห้องนอนเพ็ญขวัญเขมิกาอยู่ในชุดกระโปรงแซ็คของเพ็ญขวัญแต่สั้นเต่อจนอยู่เหนือเข่า ดูเชยๆเด๋อด๋าๆ เพ็ญขวัญหยิบเสื้อผ้าอีกหลายชุดวางบนเตียงให้เขมิกาเลือก เพ็ญขวัญหันมามองเขมิกาในชุดของตัวเองก็ยิ้มขำ
“เสื้อผ้าขวัญไม่เข้ากับคุณเขมเลย ลองอีกชุดแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ชุดนี้ก็ใส่สบายดี”
ทัศนะเคาะประตูที่เปิดแง้มไว้อยู่แล้วแกล้งปิดตาไว้ “โป๊กันอยู่หรือเปล่าครับ” เพ็ญขวัญดึงมือทัศนะออก
“ตลกฝืดตลอดๆ นี่พี่นะต้องพาคุณเขมไปชอปปิ้งแล้วล่ะ”
เขมิกาค้านทันที “เขมไม่อยากออกไปไหน”
“คุณเขมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องตัวหลบๆซ่อนๆ คนที่ต้องอายเจอผู้คนไม่ได้อีกต่อไป..มันควรจะเป็น..” ทัศนะไม่กล้าพูดชื่อ “ชาคริต”
“แต่เขมอาย..เขมไม่กล้ามองหน้าใครอีกแล้ว เขมถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงที่ถูกผู้ชายทิ้ง..ทิ้งกลางงานแต่งงาน”
“อย่าร้องไห้อีกเลยค่ะ คุณเขมร้องไห้มาพอแล้ว..เดี๋ยวขวัญจะทำให้คุณเขมยิ้มให้ได้”
ทัศนะกับเขมิกาหันไปมองเพ็ญขวัญอย่างสงสัย