บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 13 หน้า 4
ทวนไม่กลัวการขู่ของผีแม้นมาศ “กูไม่กลัวมึงหรอก มึงเข้ามาสิ” ทวนควักสร้อยออกมาขู่ ทวนรีบรื้อที่ซ่อนกล่องเครื่องเพชรที่ขโมยออกมาแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ทวนแต่งตัวดูดีดันกล่องเครื่องเพชรให้ไฮโซสาวเจ้าของร้านเพชรหรูดู ไฮโซเจ้าของร้านมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นของจริงราคาหลายล้าน ตาลุกวาวเกิดความโลภ
ไฮโซหยิบเครื่องตรวจเพชรมาตรวจ แล้วเอากล้องส่องเพชรมาส่องดู แล้วมองทวนอย่างไม่ไว้ใจ “เพชรแท้ น้ำดี ใบเซอร์ก็ไม่มี ขโมยมาหรือเปล่าเนี่ย”
“แหม...หาเรื่องหาตะรางให้ผมซะแล้ว เจ้านายผมร้อนเงินเลยให้ผมเอามาปล่อย ถ้าไม่เชื่อ ผมไปร้านอื่นก็ได้”
“เดี๋ยว...ฉันซื้อก็ได้ แต่ให้ราคาได้แค่แปดแสน”
“โห ไม่ขูดเลือดขูดเนื้อเกินไปหน่อยเหรอครับ ชุดนี้นายผมบอกตั้งราคาเป็นล้านล้าน ทำไมให้ได้แค่นี้ล่ะ”
“ฉันให้ได้แค่นี้...จะเอาไม่เอา”
“งั้นผมลาล่ะ ไปปล่อยที่อื่นยังได้เยอะกว่า” ทวนเอื้อมมือจะปิดกล่องเครื่องเพชร
เจ้าของร้านก็รีบตะครุบมือไว้ “อะๆ ก็ได้ ล้านหนึ่งขาดตัว”
“อย่างนี้ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย ผมขอแคชเชียร์เช็คนะ เช็คอย่างอื่นไม่เอา...เผอิญไม่นิยมของเด้ง”
เจ้าของร้านมองหน้าทวนที่หัวหมอแล้วก็ตอบตกลง “ฉลาดซะด้วย ได้ งั้นก็รอแป๊บนะ ฉันจะไปธนาคารก่อน ใกล้ๆ เนี่ยแหละ”
ทวนยิ้มหวานให้เจ้าของร้าน แววตาโลภที่จะได้จับเงินล้าน
เรือนไม้หอมเวลากลางคืน บรรยากาศดูเงียบสงบ รสสุคนธ์ลืมตานอนอยู่บนเตียงคนเดียวแล้วครุ่นคิดถึง
เหตุการณ์ที่มีปากเสียงกับรามนรินทร์
รสสุคนธ์ขยับหนีแต่รามนรินทร์เรียกไว้ “เดี๋ยวสิครับ ถ้าคุณพร้อมเมื่อไรก็ไปขอจดหมายของคุณย่าคุณมาดูได้ ผมกับคุณแม่พร้อมพิสูจน์เสมอ
รสสุคนธ์หันกลับมาสู้สายตา “ค่ะ...ฉันไปแน่ค่ะ”
รสสุคนธ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ
ข้างๆ เตียงที่ว่างอยู่ ผีแม้นมาศเด้งตัวขึ้นมามองรสสุคนธ์ “คิดอะไรอยู่เหรอแม่รส มีเรื่องอะไรหรือใครทำให้ไม่สบายใจบอกฉันได้นะ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง”
รสสุคนธ์ลุกขึ้นมานั่ง “รสคิดเรื่องจดหมายลาตายของย่าเล็กค่ะ รสว่ารสจะไปขอจดหมายนั่นมาดู”
“ไม่ได้นะ ฉันจะให้เธอไปก้มหัวขอร้องนังคุณหญิงภาวิดาไม่ได้”
“แต่นี่เป็นทางเดียวนะคะที่เราจะได้รู้ความจริง ย่าเล็กก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอคะว่าตัวเองตายยังไง อนุญาตให้รส
ทำเหอะนะคะ”