บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 20 หน้า 2
“ผมจะยกเว้นให้ก็ได้ครับ ว่าแต่บ้านหลังนี้ปกติมีใครอยู่มั้ยครับ” ตำรวจสอบถาม
รามนรินทร์ชะงักนิดๆ ก่อนตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย น้ำเสียงเฉียบคมดูไม่มีพิรุธ “ไม่มีครับ...บ้านนี้เป็นบ้านร้าง ไม่มีใครอยู่ครับ”
รสสุคนธ์ได้ยินรามนรินทร์โกหกตำรวจก็มองอย่างแปลกใจ
รสสุคนธ์กับรานรินทร์พากันเดินกลับเข้าบ้าน รสสุคนธ์หันไปถามรามนรินทร์ด้วยความสงสัย “ทำไมคุณถึงไม่บอกตำรวจเรื่องตาดำล่ะคะ”
“ผมสงสารแกน่ะสิครับ ถ้าคุณแม่รู้เรื่องที่มีคนมาเช่าที่ราคาถูกอยู่ ตาดำคงจะต้องถูกไล่ออกจากที่แน่ๆ แล้ว
อีกอย่างผมเชื่อนะครับว่าตาดำบริสุทธิ์”
“ฉันก็คิดเหมือนคุณค่ะ คนอย่างตาดำภายนอกดูน่ากลัวก็จริง แต่จริงๆ แล้วเป็นคนอ่อนโยน ไม่น่าจะฆ่าใคร
ได้”
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อครับ”
“ฉันจะส่งภาพสร้อยล็อกเก็ตนี้ให้ย่าดู บางทีท่านอาจจะรู้ตัวเจ้าของสร้อยเส้นนี้ก็ได้”
“งั้นส่งรูปมาให้ผมด้วยนะครับ ผมจะลองไปถามคุณแม่กับคุณน้ากรดูอีกแรง”
“ได้ค่ะ” รสสุคนธ์ใช้มือถือส่งรูปสร้อยที่ถ่ายไว้เข้ามือถือของรามนรินทร์
ห้องนั่งเล่น บ้านพรหมบดินทร์ รามนรินทร์กับรสสุคนธ์พากันเดินเข้ามาในบ้านแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็น ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.หญิงแขไขและจวงรออยู่
ม.ร.ว.หญิงภาวิดารีบถาม “นังจวงมันบอกว่ารามไปเจอศพคนตายในที่ดินเราจริงหรือเปล่า”
“จริงครับ” รามนรินทร์ตอบ
“ตายจริง แล้วไปเจอศพที่ไหน” ม.ร.ว.หญิงแขไขอยากรู้
“บ้านสวนร้างท้ายบ้านพรหมบดินทร์ค่ะ” รสสุคนธ์ช่วยตอบ
“บ้านนั่นมันปิดร้างมาตั้งนานแล้ว เธอไปยุ่งย่ามอะไรแถวนั้น” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไม่พอใจ
จวงเหน็บ “นั่นสิคะ พักหลังๆ จวงเห็นคุณรสชอบแอบหายไปบ่อยๆ ที่แท้ก็แอบไปขุดหาศพนี่เอง”
ม.ร.ว.หญิงแขไขแดกดัน “ชาติก่อนเธอเกิดเป็นสัปเหร่อหรือไง ไปไหนก็มีแต่คนตาย”
“หญิงแขพูดเกินไปแล้วนะ” ม.ร.ว.ภาณุกรได้ยินก็ตำหนิ
ม.ร.ว.หญิงภาวิดารีบเถียงปกป้อง ม.ร.ว.หญิงแขไขทันที “หรือว่ามันไม่จริง ตั้งแต่แม่นี่มาอยู่ที่บ้านเรา คนในบ้านก็พากันล้มตายทีละคน นรกส่งเธอมาเกิดแท้ๆ เลย”
“คุณแม่...” รามนรินทร์โพล่งออกมา
รสสุคนธ์อึ้งพูดไม่ออก ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับจวงจ้องรสสุคนธ์อย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ
ม.ล.อุณนิษาแล่นรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพรหมบดินทร์ พอเหลือบมองไปที่กระจกข้างก็ชะงักกึก เพราะผีปริกยืนถลึงตาอยู่ด้านท้ายรถ
ม.ล.อุณนิษาตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูกจนจีรนันท์หันมาเรียกด้วยความสงสัย “คุณนิษา...คุณนิษา”
ม.ล.อุณนิษาสะดุ้งหันไปมองอีกทีผีปริกก็ไม่อยู่แล้ว “อะไรจีจี้ ฉันตกใจหมด”
“ฉันเห็นเธอหน้าซีดๆ โอเค หรือเปล่า”
“ฉันสบายดี รีบไปกันเหอะ เดี๋ยวคุณแม่กับคุณหญิงป้าจะรอ”
ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์รีบลงจากรถ ม.ล.อุณนิษามองไปที่ท้ายรถอีกทีแต่ไม่เห็นอะไรก็รีบเดินเข้าบ้านไป