บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 17 หน้า 4
“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ลูกนิษาเต็มใจ อีกหน่อยพอแต่งงานกัน นิษาก็ต้องดูแลตารามอยู่แล้วจริงมั้ยคะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับกับ ม.ร.ว.หญิงแขไขพากันหัวเราะร่วน แต่แล้วทั้งคู่ก็หุบปากเมื่อเห็นรสสุคนธ์กับน้อยเดินเข้ามา
“ตายแล้ว นี่เธอยังอยู่อีกเหรอ” ม.ร.ว.หญิงแขไขเหน็บ
“มาก็ดีแล้ว...ฉันจะได้ตัดสินความซะเลย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหาเรื่องต่อ
“ดิฉันยอมรับผิดทุกอย่างค่ะ คุณหญิงจะตัดสินยังไงก็เชิญได้เลย” รสสุคนธ์ไม่ตอบโต้
“ถ้าฉันไล่เธอออก เธอก็คงหาว่าฉันรังแก ฉันจะลงโทษเธอยังไงดี” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาขู่
ม.ร.ว.ภาณุกรเดินเข้ามาได้ยินพอดี “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ ผมเตรียมบทลงโทษไว้แล้ว” ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับม.ร.ว.หญิงแขไขเห็นก็พากันเซ็ง
ม.ร.ว.หญิงแขไขยังเหน็บต่อ “หลานชายเจ็บขนาดนั้น หวังว่าชายกรจะยุติธรรมนะ”
ม.ร.ว.ภาณุกรมองรสสุคนธ์ด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง “รามเจ็บเพราะช่วยเธอ ตั้งแต่นี้ไปจนกว่ารามจะหายดี เธอต้องไปเป็นพยาบาลส่วนตัวให้กับราม”
ทุกคนได้ยินก็พากันอึ้ง น้อยดีใจ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขแทบเต้นเร่าด้วยความโกรธ
“ว่าไงนะ ชายกรจะตัดสินแบบนี้ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโวย
“มันก็สมควรกว่าเหตุแล้วไม่ใช่เหรอครับ รามเองก็คงไม่ดีใจถ้าเราลงโทษคนที่เค้าช่วยชีวิตไว้ เธอก็ต้องดูแล
รามให้ดีล่ะ” ม.ร.ว.ภาณุกรให้เหตุผล
“ค่ะ รสจะตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ให้ดี” รสสุคนธ์ไหว้ ม.ร.ว.ภาณุกรอย่างซึ้งใจ
ม.ร.ว.ภาณุกรเดินออกไป ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขหันมองรสสุคนธ์ด้วยความเคียดแค้น
มุมสวนหย่อมของโรงพยาบาล อุณนิษาหลบมาคุยโทรศัพท์กับแขไข
“ให้มันมาเหอะค่ะคุณแม่ นิษาจะไม่ยอมให้มันเข้าใกล้พี่รามได้แน่”
“แม่ว่า...ต่อไปนี้นิษาต้องหัดเข้าหาชายกรบ้างนะ ไม่งั้นก็จะคอยขัดแข้งขัดขาเราอยู่เรื่อย”
“ค่ะ นิษาทราบค่ะ” เสียงสายซ้อนดังขึ้น ม.ล.อุณนิษาชะงัก มองเบอร์ที่โทรมาเห็นเป็นเบอร์ปริก “แค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่ มีสายเข้าค่ะ” ม.ล.อุณนิษารีบกดรับสายอีกสาย พร้อมเปิดฉากด่าทันที “ว่าไงนังปริก แกยังมีหน้าโทรมาหาฉันอีกเหรอ”
ที่เรือนคนใช้ ปริกหูชา รีบบอก ม.ล.อุณนิษาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณนิษา..ต้องช่วยปริกนะคะ งั้นปริกต้องตายแน่ๆ”
ม.ล.อุณนิษาแปลกใจ “แกไม่ต้องมาแสดงใส่ฉัน แกโทรมามีเรื่องอะไร”
“เรื่องเงินค่าจ้างน่ะค่ะ คุณนิษาโอนมาให้ปริกก่อนได้มั้ยคะ”
“อีนี่...ทำงานไม่เสร็จแกจะเอาเงินอีกเหรอ”
“ไอ้พวกที่ปริกจ้างมันไม่ยอมน่ะสิคะ มาบอกว่าถ้าไม่ให้มาจะฆ่าปริก คุณนิษา...ต้องช่วยปริกนะคะ” ปริกร้อนรน
“เออๆ เดี๋ยวฉันจะเอาเงินไปให้” ม.ล.อุณนิษาตัดสายแล้วหน้าเครียด
บ้าน ม.ร.ว.หญิงแขไข อธิวัฒน์กำลังคุยโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ“พี่ก็อยู่บ้านนี่ล่ะ ไม่ได้ไปไหน อย่าเซ้าซี้ได้มั้ยจีจี้ แค่นี้นะ” อธิวัฒน์ตัดสายทิ้งพอหันไปก็เห็นทวนมองอยู่
ทวนเอ่ยขึ้น“ผู้หญิงก็แบบนี้ล่ะครับ วุ่นวายมากก็หาคนใหม่สิครับ”