บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 17 หน้า 5
“เสียมารยาท ที่บ้านพรหมบดินทร์เขาไม่ได้สอนกิริยามารยาทหรือไง” อธิวัฒน์ไม่พอใจ
“สอนครับ แต่บังเอิญคุณพูดเสียงดัง ผมก็เลยได้ยิน” ทวนสวนไม่กลัว
“นี่แกอยากมีเรื่องใช่มั้ย” อธิวัฒน์คว้าคอเสื้อทวนหมับ
ทวนมองอธิวัฒน์อย่างไม่เกรงกลัวแล้วดึงมืออธิวัฒน์ออกแล้วบอก “ใจเย็นสิครับ ผมเป็นแค่บ่าว...คุณจะมาเสียเวลาทะเลาะกับผมทำไมล่ะครับ”
“แกจะไปไหนก็ไป”
“ผมไปก็ได้ครับ แต่คุณแน่ใจนะครับว่าไม่อยากรู้เรื่องนังน้อย”
“ก็แค่เด็กคนใช้...ฉันไม่สนใจหรอก”
“คุณอย่าได้ดูถูกมันไป นังน้อยเป็นคนใช้แต่มันเป็นถึงลูกบุญธรรมคุณชายภาณุกรนะครับ”
อธิวัฒน์ได้ยินก็ถึงกับหูผึ่ง มองทวนอย่างไม่เชื่อหู ทวนยิ้มเหนือๆ มองออกว่าอธิวัฒน์เป็นคนยังไง
ห้องผู้ป่วยพิเศษ ม.ร.ว.ภาณุกรเปิดประตูห้องเข้ามา มีรสสุคนธ์กับน้อยตามมาด้วย
รามนรินทร์ดีใจมากมายที่รสสุคนธ์มาเยี่ยม ทักทายถามทันที “คุณรส เป็นยังไงบ้างครับ”
รสสุคนธ์ยิ้มให้รามนรินทร์เขินๆ ไม่ทันตอบ ม.ร.ว.ภาณุกรก็พูดแซวขึ้นยิ้มๆ “แหม ตาราม พอได้เจอพยาบาลพิเศษคนนี้ก็ดีใจเหมือนจะหายเลย”
รามนรินทร์ไม่ตอบ ม.ร.ว.ภาณุกร ได้แต่มองหน้ารสสุคนธ์ น้อยกับ ม.ร.ว.ภาณุกรเห็นว่ารามนรินทร์น่าจะอยากคุยกับรสสุคนธ์ตามลำพัง น้อยจึงหาทางเลี่ยง “คุณชายคะ น้อยคิดว่าจะไปหาผลไม้มาให้คุณราม...”
“ก็ดีนะน้อย ไป...ฉันไปด้วย...” ม.ร.ว.ภาณุกรหันไปบอกรามนรินทร์ “น้าไปก่อนนะ ตาราม”
สองคนออกไปเพื่อเปิดทางให้...
ริมสระบัว ปริกแบมือขอเงินจาก ม.ล.อุณนิษาพร้อมกับเร่งร้อนรน “ไหนล่ะคะเงิน พวกมันรออยู่นะคะ”
ม.ล.อุณนิษามองหน้าปริกด้วยแววตาไม่พอใจสุดๆ พูดเสียงเข้ม“ฉันไม่มี ถึงมีก็ไม่ให้...แกทำงานไม่สำเร็จ แถมยังทำให้พี่รามเกือบตาย ฉันไม่ลงโทษแกก็บุญหัวแล้ว นังปริก นังขี้ข้า”
ปริกฉุนที่ทำงานให้แล้วยังมาโดนว่าเลยไม่พอใจ “อ้าวๆ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะคะ ถ้าคุณนิษาไม่ยอมให้เงิน ปริกจะไปบอกคุณหญิงภาวิดานะคะ”
ม.ล.อุณนิษาได้ยินอย่างนั้นก็โมโหลุแก่โทสะทันที เหลือบมองเสียมที่วางอยู่แถวๆ นั้น ด่าเสียงดัง“แกกล้าดียังไงมาข่มขู่ฉัน แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร...”
ปริกเองก็สุดๆ เพราะกลัวว่าจะโดนพวกที่ตนไปจ้างวานทำร้ายเลยเชิดหน้าไม่สนใจ “ปริกรู้ค่ะว่าคุณสูงส่ง แต่ขี้ข้ากับเจ้านาย ถ้าต้องติดคุก ก็ควรติดด้วยกัน ปริกจะไป...” ปริกทำท่าหมุนตัวจะเดินไปฟ้อง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจริงๆ
ม,ล.อุณนิษาตัดสินใจกำจัดปริก กันปากสว่างทำให้ต้องเดือดร้อน หันไปหยิบเสียมขึ้นมาฟาดไปที่ปริกให้โดนทัดดอกไม้ ปริกร่วงลงไปที่ขอบสระบัว แต่ยังไม่ตาย..
“โอ๊ย...” ปริกทำท่าจะลุกขึ้นมาสู้
ม.ล.อุณนิษารีบตรงเข้าไปจับหัวปริกกดน้ำ...ปริกดิ้นรนจะเอาชีวิตรอด มือป่ายไปมา...คว้าไปโดนสร้อยข้อมือของม.ล.อุณนิษาหลุดร่วงลงไปในกอสระบัว...ม.ล.อุณนิษากดปริกจนปริกหยุดดิ้น ร่างคาอยู่บนขอบสระบัว หญิงสาวประกาศสาแก่ใจ “พยานที่ดีที่สุดคือ พยานที่หมดลมหายใจ...สมน้ำหน้า...”