บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 11 หน้า 3

รามนรินทร์ชะงักเล็กน้อยแล้วหันมาบอก “ผมยุติธรรมพอครับ คุณนิษา” รามนรินทร์เดินรีบร้อนไป

ม.ล.อุณนิษารีบตามไป แววตายิ้มเยาะสาแก่ใจ “พี่ราม รอนิษาด้วยสิคะ”

ห้องรับแขก บ้านพรหมบดินทร์ รสสุคนธ์นั่งอยู่ในห้องรับแขกเหมือนเป็นจำเลย

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตาม ม.ร.ว.ภาณุกรมารับรู้พร้อมพูดด้วยเสียงและสายตาดุๆ “ว่าไงยะ แม่รสสุคนธ์ ทำเป็นเรียบร้อย อ้างเรื่องงาน ที่แท้ก็เป็นหัวขโมย”

รามนรินทร์ก็อยู่ด้วย มี ม.ล.อุณนิษาเกาะแขนแสดงความเป็นเจ้าของแถมสายตายิ้มเยาะอยู่ข้างๆ จวง ปริก อยู่

ด้านหลังเจ้านาย เฟื่องกับน้อยอยู่อีกมุม เอาใจช่วยรสสุคนธ์ที่ยืนยันหนักแน่น

“รสไม่ได้ขโมยเครื่องเพชรของคุณหญิงไปจริงๆ ค่ะ”

น้อยรีบยกมือเป็นพยานทันที “ใช่ค่ะ น้อยเป็นพยานได้ เครื่องเพชรได้มากี่กล่อง น้อยก็คืนน้าจวงน้าปริกไปครบค่ะ”

ปริกจีบปากจีบคอพูดตอกกลับน้อยทันที “ถ้างั้นเธอก็เป็นพยานเท็จ เพราะเธอไม่ได้อยู่กับคุณรสตลอดเวลา” ปริกมองหน้าน้อยที่ไม่กล้าเถียง เพราะออกไปเอาน้ำมาให้รสสุคนธ์จริงๆ

“คนสุดท้ายที่อยู่กับเครื่องเพชรก็คือ คุณรสค่ะ คุณหญิง” จวงกล่าวหาทันที

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปถาม ม.ร.ว.ภาณุกรที่นั่งนิ่งมาตลอด “ว่าไง ชายกร คนดีของเธอทำงามหน้า จะให้พี่ตามตำรวจมาได้หรือยัง”

“เราจะกล่าวหาใคร ก็ต้องมีหลักฐานนะครับ คุณพี่” ม.ร.ว.ภาณุกรแย้ง

“ใช่ครับ” รามนรินทร์เสริม

ม.ล.อุณนิษารีบพูดขึ้นทำทีเป็นหวังดีกับรสสุคนธ์ “รีบหาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ของเธอสิจ๊ะ รสสุคนธ์”

รสสุคนธ์ไม่มีอะไรจะเถียงเพราะพยานอย่างน้อยก็ไม่น่าเชื่อถือเลยตัดสินใจบอกด้วยเสียงจริงใจ “ถ้าไม่เชื่อ ก็ไปค้นที่เรือนไม้หอมได้เลยค่ะ”

ม.ล.อุณนิษายิ้มเพราะทุกอย่างเข้าล็อกตามแผนใส่ร้าย

เรือนไม้หอม จวงกับปริก เฟื่องและน้อย ต่างพากันค้นดูทั่วเรือนแต่ก็ไม่เจอ...ม.ร.ว.หญิงภาวิดาที่รออยู่หน้าบึ้ง โกรธมากขึ้น ส่วน ม.ร.ว.ภาณุกรรออย่างสงบนิ่ง รามนรินทร์พยายามสบตารสสุคนธ์ส่งกำลังใจให้เพราะเชื่อว่าไม่ได้เป็นขโมย

ม.ล.อุณนิษากระซิบถามจีรนันท์...”อยู่ที่ไหนยัยจีจี้” จีรนันท์กระซิบบอก พอ ม.ล.อุณนิษาได้ยินก็พูดขึ้นมา “นิษาว่าเหลืออีกที่ที่เรายังไม่ได้ค้นนะคะ”

ทุกคนหันมามองหน้า ม.ล.อุณนิษา รอคำตอบอยู่