บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 11 หน้า 5
ในห้องของทวนที่เรือนคนใช้ ทวนแอบเอาเพชรจากที่ซ่อนมาเชยชม ตาวาว “รวยแล้วกู ไอ้ทวน...”
เสียงของจวงกับปริกคุยกันด้านนอก “เรื่องชักจะไปกันใหญ่”
“ใช่ พี่”
ทวนแอบฟังจวงกับปริกคุยกัน
“คุณชายกรให้ตำรวจตามนังบัวมาสอบสวนอย่างนี้ ถ้านังบัวมันขโมยไปจริงๆ ก็ติดคุกสิวะ” จวงว่า
“นั่นสิ พี่จวง ตำรวจเค้าตามล่าหาตัวนังบัวเจอเมื่อไหร่ก็คงจะรู้ล่ะว่า มันขโมยไปหรือเปล่า แต่ฉันเจ็บใจที่นัง
รสสุคนธ์มันรอด...”
ทวนหน้าเครียด...คิดหาทางปิดปากบัวก่อน “นังบัว ฉันจะยอมให้ตำรวจเจอตัวแกก่อนไม่ได้...”
เรือนไม้หอม รามนรินทร์มาหารสสุคนธ์ “ผมต้องขอโทษเรื่องที่คุณแม่เข้าใจผิดด้วยนะครับ”
รสสุคนธ์ยิ้มกับรามนรินทร์ แอบเขินเรื่องที่ผ่านมา “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ในเมื่อไม่ได้ทำ สงสารแต่บัว...”
“คุณรสสงสารบัวเหรอครับ”
“ค่ะ ฉันคิดว่าบัวไม่น่าจะเป็นขโมย ถ้าโดนกล่าวหา ก็น่าสงสารเหมือนที่ฉันโดนไงคะ”
“ทำไมคุณรสถึงคิดว่า บัวไม่ใช่ขโมยครับ”
“ก็ตอนที่มีเรื่อง รสอยู่กับบัวค่ะ”
รามนรินทร์พยักหน้ารับรู้ข้อมูลก่อนสรุป “คุณน้ากรให้ตำรวจตามหาบัวแล้ว ถ้าเจอบัว ผมรับรองว่าจะให้ความเป็นธรรมกับบัวครับ”
รสสุคนธ์ยิ้มกับรามนรินทร์ ดีใจที่รามนรินทร์เป็นคนยุติธรรม
กลางคืน บ้าน ม.ร.ว.หญิงแขไข ม.ล.อุณนิษามาเล่าให้ ม.ร.ว.หญิงแขไขฟัง เจ็บใจที่รสสุคนธ์ได้คะแนนสงสารจากราม “คุณแม่คิดดูสิคะ นิษาอุตส่าห์ไว้ใจจีจี้ วางแผนกันซะดิบดี สุดท้ายนังรสสุคนธ์นอกจากมันจะกลายเป็นผู้
บริสุทธิ์แล้ว ยังได้คะแนนสงสารไปจากพี่รามอีก เจ็บใจจริงๆ”
ม.ร.ว.หญิงแขไขยิ้มร้ายแล้วบอก ม.ล.อุณนิษาด้วยท่าทางจริงจัง “สงสัยงานนี้แม่จะต้องจัดการเองซะแล้ว”
บัวหอบกระเป๋าใส่เสื้อผ้าเดินแกมวิ่งไปตามถนนสายหนึ่งที่ดูเปลี่ยว
ผีแม้นมาศตามไปเล่นงานบัว ดักหน้าไว้ “คิดจะหนีเรอะ นังบัว”
บัวยกมือไหว้ผีแม้นมาศบอกด้วยความหวาดกลัว “อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้วจ้า...” บัววิ่งหนีไม่คิดชีวิต ล้มลุกคลุกคลานไป เจ็บตัวแต่ไม่ยอมหยุดหนี จนหลุดมาได้
บัวยังคงวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไร้ทิศทาง กลัวมากมาย รถแล่นมาแบบไม่มีคนหลอนๆ บัวหันไป ยิ่งกลัวยิ่งหนี
แต่แล้วบัวก็โดนรถอีกคันชน... บัวล้มลงเสียชีวิต...รถคันนั้นแล่นหายไป...เสียงของผีแม้นมาศหัวเราะดัง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”