บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 19 หน้า 5
ที่ศาลาวัด งานศพปริก รูปขาวดำของปริกตั้งอยู่ในศาลา บรรยากาศเศร้าแต่เงียบเหงาคนบางตา จวงนั่งร้องไห้อยู่ข้างโลง น้อยคอยจุดธูปให้คนมาไหว้ศพ เฟื่องกับสร้อยคอยดูแลความเรียบร้อยในงาน ส่วนทวนยืนรับแขกอยู่ข้างหน้า ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.ภาณุกรพากันเดินเข้ามา
ทวนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “ขอบคุณคุณหญิงกับคุณชายนะครับ ที่เป็นเจ้าภาพงานศพให้นังปริก”
“ยังไงนังปริกก็เป็นคนของฉัน ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดากล่าว
“ขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้ล่ะ” ม.ร.ว.ภาณุกรบอกด้วยความเมตตา
“แค่นี้ก็เป็นบุญของนังปริกแล้วครับ ขอบคุณครับ”
รสสุคนธ์กับรามนรินทร์เดินเข้ามา ทวนยกมือไหว้รามนรินทร์
“เสียใจด้วยนะจ๊ะ” รสสุคนธ์กล่าวแต่ทวนไม่ตอบรับกลับมองรสสุคนธ์อย่างเคียดแค้น
“เราไปจุดธูปไหว้น้าปริกกันเหอะครับ” รามนรินทร์เห็นท่าไม่ดีรีบชวนรสสุคนธ์ไปไหว้ศพ
ทวนหันมองตามรสสุคนธ์กัดฟันกรอด น้อยส่งธูปให้รามนรินทร์กับรสสุคนธ์ จวงเหลือบสายตามามองจิกรสสุคนธ์
“ถ้ารสทำอะไรล่วงเกิน ขออโหสิกรรมต่อกันเถอะนะคะ” รสสุคนธ์กล่าวต่อหน้าศพ
“ขอน่ะขอได้ แต่มันจะฟังหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ ยิ่งนังปริกมันตายโหงแบบนี้...ระวังมันจะเอาคุณไปอยู่เป็นเพื่อน” จวงพูดจบก็กระแทกเท้าเดินออกไป ทวนเห็นก็เดินตามไปคุยด้วย
โรงครัวศาลาวัด จวงหยิบมีดขึ้นมามองแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่ทวนดึงแขนไว้ “ใจเย็นๆ สิพี่”
“ฉันล่ะชังน้ำหน้ามันจริงๆ ถ้าคุณๆ ไม่อยู่ ป่านนี้ฉันเชือดมันกลางงานศพไปแล้ว” จวงแค้น
“เอาน่า...มันได้ตายสมใจพี่แน่...แต่ก่อนจะตายมันจะต้องทรมานให้ถึงที่สุด”
“แกจะทำอะไรไอ้ทวน”
“เลือดต้องล้างด้วยเลือด..เดี๋ยวพี่ก็รู้” ทวนตอบแบบมีเลศนัย
“ดี...ทำอะไรก็อย่าให้คุณหญิงเดือดร้อนล่ะ เข้าใจมั้ย” จวงเตือน
ทวนกับจวงพากันมองรสสุคนธ์แล้วยิ้มเหี้ยม
ห้องผู้ป่วยพิเศษ โรงพยาบาล ม.ล.อุณนิษานอนอยู่บนเตียงคนไข้ จู่ๆ ก็มีมือใครบางคนเอื้อมเข้ามาจับแขน ม.ล.อุณนิษาสะดุ้งเฮือกร้องเสียงหลงพร้อมกับปัดมือไปมา “อย่า...ฉันกลัวแล้วๆ”
“นิษา..นี่แม่เอง” ม.ร.ว.หญิงแขไขยืนอยู่ข้างเตียง ด้านหลังเป็นอธิวัฒน์แล้วจีรนันท์ยืนอยู่
“คุณแม่...ทำไมนิษาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ”
“แม่ต่างหากที่ต้องถาม มันเกิดอะไรขึ้นกันตาวัฒน์”
“จีจี้ก็ไม่ทราบค่ะ พอเข้าไปก็เห็นคุณนิษาเอาหน้าจุ่มอ่างล้างหน้าแล้ว ดีนะคะที่ไม่เป็นอะไรมาก”