บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 5 หน้า 4

สร้อยรับซองจากรสสุคนธ์มา แล้วก็ยกมือไหว้ท่วมหัวก่อนจะบอกเสียงเศร้าๆ “มันเป็นกรรมของนังช้อยเองค่ะ คุณ ถ้ามันไม่โลภ คิดจะเอาของของคนอื่น มันก็ไม่ต้องบ้าบอ แล้วก็...ตายไปอย่างนี้” สร้อยพูดจบก็น้ำตาคลอ...มองไปที่บัวที่ขายังเข้าเฝือกอยู่ น้ำตาไหลพรากๆ เหมือนกัน แล้วถามขึ้น “เอ็งก็เหมือนกันนังบัว...เข็ดรึยัง”

“เข็ดสิแม่ แค่ชั้นขาเป๋ หัวโกร๋นเนี่ยก็จะตายอยู่แล้ว...แล้วผีย่าของคุณรสจะปล่อยคนบาปอย่างชั้นมั้ยอะ” รสสุคนธ์ได้ยินก็สะท้อนใจ ไม่รู้จะตอบยังไง

เฟื่องเอ่ยปลงๆ “ก็สุดแต่เวรแต่กรรม ทำใจซะเหอะ บัว”

ปริกที่นั่งฟังมานานกลับโพล่งขึ้นมา “นังช้อยมันซวยต่างหาก มีแต่คนประหลาดเท่านั้นที่อยู่เรือนผีสิงได้” ปริกมองไปทางรสสุคนธ์ “หรือว่าจะสมรู้ร่วมคิดกันกับผีย่าตัวเอง”

บรรดาคนใช้คนอื่นๆ เลยมองรสสุคนธ์แบบประหลาดไปด้วย จู่ๆ ก็มีลมพัดมาอย่างแรง เหมือนเป็นสัญญาณรับรู้จากแม้นมาศ สร้อย บัว และคนอื่นๆ ต่างกอดกันด้วยความหลอนและกลัว

บัวยกมือไหว้ “อภัยให้ลูกช้างด้วยนะจ๊ะที่ล่วงเกิน...”

เฟื่องรีบปรามเพราะในใจนั้นห่วงที่รสสุคนธ์ต้องอยู่คนเดียว น้อยไม่ยอมกลับมาซะที “ปริก แกเลิกพูดโทษคุณรสซะที ถ้าไม่หยุดปากมาก ชั้นจะบอกคุณชายกรกับคุณรามนะ”

ปริกเลยเบ้ปาก แล้วไม่พูดต่อ...รสสุคนธ์มองไปทางเรือนไม้หอม ในใจภาวนาให้ย่าไม่อาฆาตหรือทำร้ายใครอีก

ห้องพักของเฟื่อง เฟื่องมองไปที่เตียงนอนของน้อยแล้วถอนหายใจ กลุ้มใจ...ที่น้อยหายไปไม่ยอมกลับบ้านสักที เฟื่องตัดสินใจเอามือถือออกมา พยายามกดหมายเลข...แล้วรอฟัง สัญญาณบ่งบอกว่า “หมายเลขนี้ติดต่อไม่ได้” เฟื่องวางมือถือแล้วถอนหายใจแรงๆ อีกรอบ “เหลวไหลจริงๆ” เฟื่องหน้าเครียด กลุ้มใจที่ติดต่อหลานสาวไม่ได้

รสสุคนธ์ นั่งเศร้าใจอยู่ที่โต๊ะทำงานหน้าห้องทำงานของ ม.ร.ว.ภาณุกร

รามนรินทร์เห็นรสสุคนธ์ดูเศร้าซึมเลยเข้าไปถามและพยายามปลอบ“ คุณรสเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ อย่าคิดมากเรื่องที่คุณแม่ตำหนิเลยนะครับ”

“ฉันไม่ได้คิดเรื่องของคุณหญิงหรอกค่ะ แต่ฉันรู้สึกใจหายที่ช้อยต้องมาตายอย่างนี้...” รสสุคนธ์นึกย้อนไปถึง

ตอนที่เธอยืนอยู่ริมสระบัว...

ช้อยมองเห็นก็ผวาตกใจเข้าใจว่ารสสุคนธ์เป็นผีแม้นมาศเลยหวีดร้อง“ว้าย...ผี ผี กลัวแล้ว...” ช้อยตกใจทำตุ๊กตาร่วงที่พื้น

รสสุคนธ์หันมาเห็นช้อยก็รีบวิ่งเข้ามาพยายามบอก“ฉัน...รสสุคนธ์ไงช้อย ไม่ใช่ผี...”

ช้อยยิ่งกลัวรสสุคนธ์หนักขึ้น...เลยปกป้องตัวเองตรงเข้าทำร้ายด้วยการบีบคอรสสุคนธ์ “ไม่...ไม่เชื่อ...”

รสสุคนธ์ถูกแรงของคนสติไม่ดีบีบที่คอก็หายใจไม่ออกแทบจะหมดลม