บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 5 หน้า 6
อธิวัฒน์หยิบเงินปึกใหญ่มาจูบแล้วหันไปบอก ม.ล.อุณนิษาแบบเอาใจ “พี่พร้อมไปบ้านพรหมบดินทร์แล้วจ้ะ นิษา”
ห้องรับแขก บ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาต้อนรับ ม.ล.อุณนิษา อธิวัฒน์และจีรนันท์ด้วยหน้าตายิ้มแย้มดีใจ จวงโผล่หน้าเข้ามา ม.ร.ว.หญิงภาวิดารีบถามจวง “ตารามล่ะ จวง”
จวงเข้าไปกระซิบบอกใกล้ๆ “คุณรามพาแม่รสสุคนธ์ไปทำบุญที่วัดใกล้ๆ ค่ะ คุณหญิง”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหน้าตึงทันที “บังอาจ มันเป็นตัวซวยทำคนตายไม่พอ ยังออดอ้อนให้ตารามของฉันต้องคอยดูแลอีก...แพศยาจริงๆ”
ม.ล.อุณนิษาได้ยินก็พอจะจับเรื่องราวได้ ชักสีหน้าไม่พอใจเหมือนกัน “วัดอยู่ที่ไหนคะ คุณหญิงแม่”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดารีบพูดเอาใจ ม.ล.อุณนิษา “วัดแถวๆ นี้แหละ หนูนิษาอย่าไปสนใจ เดี๋ยวตารามกลับมา แม่จะจัดการเฉ่งนังรสสุคนธ์ให้มันรู้จักที่ต่ำที่สูงเอง”
อธิวัฒน์กับจีรนันท์มอง ม.ล.อุณนิษา จีรนันท์รีบกระซิบบอก สนับสนุนว่าตอนนี้ควรรอเฉยๆ ม.ล.อุณนิษาเลยสงบได้ “สวยๆ เลอค่าอย่างเธอ อย่าลดตัวไปยุ่งกับมันเลยเนอะ”
“คุณรามรู้ว่าอะไรคือเพชร อะไรคือกรวด...เชื่อพี่” อธิวัฒน์สำทับ
บ้านพรหมบดินทร์ รามนรินทร์พารสสุคนธ์เดินเข้ามาในห้องรับแขก รสสุคนธ์ไม่ทันรู้ตัวว่าจะมีภัย
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตรงเข้าไปตบหน้ารสสุคนธ์แล้วต่อว่าทันที “นี่คือรางวัลของคนสาระแน แล้วก็บังอาจ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอย่างแก”
รสสุคนธ์ทั้งตกใจและอับอายน้ำตาคลอเบ้าแต่พยายามฝืนไม่ร้องไห้หรืออ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ม.ล.อุณนิษาเชิดหน้า ปากเหยียดยิ้มเยาะอย่างไม่ปกปิด อธิวัฒน์และจีรนันท์ก็มองมาไม่เป็นมิตร
“ฉันหวังว่าผู้หญิงไม่มีสกุลอย่างเธอ หน้าจะไม่หนาจนเกินไปนะยะ” ม.ล.อุณนิษาด่าต่อ
รามนรินทร์ได้แต่สงสารรสที่ถูกตบหน้าและรับคำด่าของแม่
ห้องทำงาน ม.ร.ว.ภาณุกร รสสุคนธ์ใบหน้าซีดเซียวนั่งอยู่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
ม.ร.ว.ภาณุกรมองด้วยความเวทนา “หนูรสอย่าถือสาพี่หญิงดาหรือคิดมากเรื่องของช้อยเลยนะ”
รสสุคนธ์พยายามฝืนยิ้ม แต่ก็ดูเจื่อนๆ “รสจะพยายามค่ะ คุณชาย”
“งั้นวันนี้ อาให้หนูพักงานหนึ่งวันแล้วกัน..”
รสสุคนธ์ยกมือไหว้ ม.ร.ว.ภาณุกรแทนคำขอบคุณ