บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2 หน้า 2
“อ๋อ...ตารามอยู่บนห้องจ้ะ หนูนิษาขึ้นไปหาพี่เค้าสิ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเปิดทางให้
“งั้นนิษาขอตัวไปหาพี่รามก่อนนะคะ” ม.ล.อุณนิษารีบออกไปทันที
“จ้ะ แล้วนี่น้องหญิงแขไขมาหาพี่มีธุระอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาถามต่อ
“น้องได้ข่าวเรื่องผีนังแม้นมาศ นี่มันกำเริบถึงขนาดทำร้ายคนเลยเหรอคะ”
“ใช่...นับวันมันก็ยิ่งเหิมเกริม พี่ล่ะกลุ้มใจจริงๆ”
“แขเตือนคุณหญิงพี่แล้วไงคะว่าแม่คนนี้มันร้าย มันตั้งใจฆ่าตัวตายในบ้านนี้ก็เพื่อหยามเกียรติพรหมบดินทร์
ทำตัวเป็นผีร้ายคอยจองล้างจองผลาญคนในบ้านนี้...แขกลัวเหลือเกิน..กลัวว่าซักวันมันจะทำร้ายคุณหญิงพี่
กับราม”
“ถ้ามันมีปัญญาก็ลองดู พี่จะทำให้มันทรมานยิ่งกว่าตอนมันตายอีก” ม.ร.ว.หญิงภาวิดากำมือแน่นด้วยความเคียดแค้น
ม.ร.ว.หญิงแขไขเห็นอาการของ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาก็แอบยิ้มมุมปากนิดๆ
ที่ห้องนอนรามนรินทร์ รามนรินทร์กำลังอาบน้ำอยู่ เรือนร่างที่ได้รูป กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ มีซิกแพคเป็นลอนสวย ทำให้รู้ว่านอกจากจะเป็นหนุ่มหล่อเจ้าสำอางแล้วยังออกกำลังกายและดูแลตัวเองเป็นอย่างดีด้วย รามนรินทร์ดึงผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแล้วนุ่ง และใช้ผ้าขนหนูเล็กๆ อีกผืนเช็ดหัวพร้อมกับเดินออกมาจากห้องน้ำ รามนรินทร์ไม่ทันได้สังเกตว่า ม.ล.อุณนิษานั่งรออยู่
ม.ล.อุณนิษามองรูปร่างรามนรินทร์ตาเป็นมัน เดินเข้ามาทางด้านหลังแล้วกอดรามนรินทร์ “พี่ราม...นิษาคิดถึงพี่จัง”
รามนรินทร์ชะงักตกใจรีบดึงมือ ม.ล.อุณนิษาออก “เฮ้ย..คุณนิษา เข้ามาได้ไง ออกไปก่อน พี่โป๊อยู่”
“พี่รามไม่ต้องอายหรอกค่ะ นิษาไม่ถือ”
“แต่พี่ถือ ยังไงคุณนิษาก็เป็นผู้หญิง พี่ไม่อยากให้ใครเอาไปนินทา”
“ใครจะนินทาก็ช่างเค้าสิคะ พอเราแต่งงานกันแล้ว เค้าก็เลิกพูดเองล่ะค่ะ”
“แต่งงาน?” รามนรินทร์ทำหน้าตกใจ
ม.ล.อุณนิษารุกเข้าไปค่อยๆ ลูบใบหน้ารามนรินทร์แล้วไล่เลื้อยลงมาที่หน้าอก “ใช่ค่ะ”
รามนรินทร์ดึงมือ ม.ล.อุณนิษาออก แล้วพูดด้วยเสียงและท่าทางขรึมพยายามเป็นสุภาพบุรุษแต่จริงจัง “พี่ว่านิษาเลิกพูดล้อเล่นดีกว่า”
ม.ล.อุณนิษาออเซาะส่งสายตาเย้ายวนให้แล้วจะรุกต่อ “ไม่นะคะ นิษา”
เฟื่องโผล่เข้ามาได้จังหวะทำเสียงกระแอม...บอก “แอ้ม...คุณนิษาอยู่นี่เอง คุณหญิงถามหาค่ะ”
ม.ล.อุณนิษาหน้าหงิกหันมามองเฟื่องที่ยืนยิ้มอยู่อย่างไม่พอใจ “งั้นพี่รามก็รีบแต่งตัวนะคะ นิษารออยู่นะ”
ม.ล.อุณนิษาขยับเข้าไปหอมแก้มรามนรินทร์ทำเนียนฝรั่งแล้วก็เดินออกไป รามนรินทร์โล่งอก เฟื่องยิ้มขำ
“นมเฟื่องช่วยชีวิตผมไว้แท้ๆ ขอบคุณนะครับ” รามนรินทร์กล่าวแล้วรีบปิดประตูทันที
เฟื่องมองตาม ม.ล.อุณนิษาแล้วก็ส่ายหน้าระอาใจ