บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2 หน้า 5

หน้าเรือนไม้หอม ต้นไม้หน้าเรือนไม้หอมถูกลมพัดแรง รามนรินทร์กำลังจะก้าวเข้าไปในเรือนจู่ๆ ก็มีลมพัดมาวูบใหญ่ ประตูปิดตึงใส่หน้ารามนรินทร์ “เฮ้ย...” รามนรินทร์จะเปิดประตูแต่ประตูก็เปิดไม่ออก รามนรินทร์พยายามใช้ตัวกระแทกดันประตูแต่ประตูก็ไม่ขยับ “ทำไมเปิดไม่ออก” รามนรินทร์มองส่องเข้าไปในเรือนแต่ก็ไร้วี่แววคน จึงตัดสินใจเดินอ้อมไปด้านหลังเรือนไม้หอมแทน

ในเรือนไม้หอม รสสุคนธ์เดินสำรวจบนชั้นสอง เสียงขิมดังขึ้นกังวานชวนเศร้า “เพราะจัง...” รสสุคนธ์เดินตามเสียงขิมมาหยุดที่หน้าห้องนอนแล้วผลักประตูห้องเปิดออก แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะในห้องว่างเปล่า รสสุคนธ์ก้าวเข้ามาหยุดตรงขิมที่ตั้งอยู่ในห้องแล้วมองอย่างแปลกใจ “อ้าว..แล้วเมื่อกี้เสียงขิมมาจากไหน” ด้านหลังรสสุคนธ์ ผีแม้นมาศปรากฏตัวอยู่นอกห้อง รสสุคนธ์ชะงักหันไปมองเห็นแต่ด้านหลังของผีแม้นมาศ รสสุคนธ์ตะโกนถาม “คุณคะ...คุณชายภาณุกรอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ” ผีแม้นมาศหน้าเละ ฉีกยิ้มกว้าง แววตาเจ้าเล่ห์ พยักหน้า แล้วเดินออกไป รสสุคนธ์เดินตามออกจากห้อง แต่ก็ไม่เห็นผีแม้นมาศอยู่ “หายไปไหนแล้ว”

หน้าต่างชั้น 2 ค่อยๆ เปิดออกเอง เหมือนกำลังชักชวนให้รสสุคนธ์เดินเข้าไปโดยไม่รู้กลอุบาย

รามนรินทร์เดินอ้อมเรือนไม้หอมมาที่ประตูด้านหลังของเรือน พอบิดลูกบิดประตู เห็นว่าไม่ได้ล็อกก็เปิดประตูเข้าไปทันที

ที่ชั้นสองของเรือนไม้หอม รสสุคนธ์เดินไปยืนที่ระเบียงแล้วชะเง้อหน้ามองลงไปที่สระบัวแต่ก็ต้องชะงัก เพราะเห็นผีแม้นมาศยืนลอยคออยู่ในสระบัว ผีแม้นมาศหันขวับมาจ้องรสสุคนธ์ตาวาว รสสุคนธ์สะดุ้งเฮือก

“ลงมาสิ...กระโดดลงมา” ผีแม้นมาศสะกดรสสุคนธ์

รสสุคนธ์ตาลอยเหมือนต้องมนต์ ขาก้าวขึ้นปีนระเบียงชั้นสอง จู่ๆ ก็มีมือใครบางคนเข้ามากระชากร่างรสสุคนธ์ออกมาจากระเบียง รสสุคนธ์ได้สติ เห็นตาดำที่ยืนถมึงทึง หน้าโทรม ตาปูดโปนเหมือนผีอยู่เบื้องหน้าตัวเองก็ตกใจ

“ออกไป...ออกไปจากบ้านนี้” ตาดำตวาดเสียงดังบีบแขนรสสุคนธ์อย่างแรง

รสสุคนธ์คิดว่าเป็นผีก็กรีดร้องลั่น “ว้าย ช่วยด้วย...ช่วยด้วย” รสสุคนธ์ดิ้นสะบัดมือออกจากตาดำด้วยความกลัว

“ออกไปให้พ้น” ตาดำกลับจ้องรสสุคนธ์อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

รสสุคนธ์ตกใจถอยหลังตกบันไดลงไป